นิทานเซ็น ตอน พระอาจารย์กับขอทาน

กระบี่ใบไม้

วันหนึ่งมีขอทานที่แขนขาด
มาของานที่เขาอาจจะทำได้
อาจารย์บอกงานที่ทำนั้นง่ายดาย
จงขนย้ายเศษก้อนดินหินนี้มา
จากหน้าวัดไปตรงนี้ที่ท้ายวัด
มีเวลาจำกัดอย่าชักช้า
แต่ข้ามีแขนเดียวแต่ก่อนมา
หรือเจ้าจะบอกข้าว่าเจ้าไม่ทำ
ชายคนนั้นขนดินหินนั้นจนหมด
ใช้เวลาตั้งแต่เช้าจรดค่ำ
อาจารย์มอบเงินน้อยนิดเป็นค่าทำ
ขอทานรับแล้วก็นำมันจากไป...
เช้าอีกวันรุ่งก็มีคนขอทาน
แขนขาครบมาของานอาจารย์ใหม่
เจ้าจงขนย้ายเศษดินหินท้ายวัดไป
ถึงหน้าวัดเมื่อไหร่...มาเอาเงิน
ขอทานมองเศษเงินอย่างเหยียดหยาม
ข้าไม่ขอทำตามงานตื้นเขิน
พูดเสร็จแล้วก็จากไปไม่คิดเมิน
...จวบเวลานั้นก้าวเดินหลายสิบปี...
...................................................
วันนี้มีแขกคนใหม่ซึ่งแขนขาด
เสื้อสวยงามเปี่ยมอำนาจของเศรษฐี
น้อมคำนับกับอาจารย์อย่างยินดี
กล่าวขอบคุณอาจารย์นี้ที่ชี้นำ
บอกอาจารย์ ให้ย้ายหินเศษดินนั้น
ด้วยจิตอันมีเมตตาไม่เหยียบย่ำ
สอนความหมายให้ชีวิตลิขิตจำ
พิการไม่ได้มืดดำแต่อย่างใด
ไม่ใช่เศษของเงินนี้ที่ช่วยเหลือ
แต่บนความเอื้อเฟื้อที่ยิ่งใหญ่
คือไม่ต้องการ สงสาร จากใครใคร
พิการตัวแต่หัวใจ...ยังสมบูรณ์
ปล.ขณะที่ขอทานแขนขาดที่ได้กำลังใจในการดำรงชีวิตจากการขนเศษดินหินเหล่านั้นได้ประสบผลสำเร็จ ขอทานผู้แขนขาครบแต่เหยียดหยามงานเล็กน้อยกลับต้องกลายเป็นขอทานไปตลอดชีวิต บางครั้งความแตกต่างของชีวิตคนเรากลับอยู่แค่มุมมองเท่านั้นเอง