ชายผู้หนึ่งอยากเป็นนักแกะสลัก ด้วยใจรักออกค้นคว้าหาความหวัง พบช่างแกะปฏิมาผู้โด่งดัง โปรดสอนสั่งให้ศิษย์นี้ได้ปรีชา อาจารย์บอกไปตักน้ำที่ในบ่อ น้ำบางส่วนกระเซ็นก็...ร้องด่าว่า เจ้าทำงานได้แค่นี้ก็อย่ามา พรุ่งนี้ออกให้พ้นหน้าจากนี้ไป ชายผู้นั้นแสนสับสนปนโศกเศร้า ไปผิดใจอาจารย์เข้าที่ตรงไหน กลางค่ำคืนแสงตะเกียงยังรำไร อาจารย์พลันเรียกเขาให้เข้าไปพบ เห็นอาจารย์พยักหน้าอย่างอ่อนโยน เหตุที่โดน...ข้าด่าว่าให้เคืองขบ ข้าให้เจ้าตักน้ำมาหนึ่งคำรบ เพื่อสวนทบเจตนาของเจ้าเอง น้ำในถังที่ตักนี้มีไม่มาก เจ้ายังปล่อยมันไหลหลากเพราะรีบเร่ง หากข้าสอนสั่งเจ้าไปก็หวั่นเกรง อาจทำลายตัวเจ้าเองไม่หยุดพัก พุทธปฏิมากร...นั้นอ่อนไหว หาใช่เพียงเศษท่อนไม้ที่จำหลัก เจ้าต้องสร้างท่านขึ้นมาจากความรัก ด้วยดวงจิตที่แน่นหนักและศรัทธา ................................................ กลางค่ำคืนที่หรี่เพียงตะเกียงนี้ ชายผู้นั้นพลันรู้ดีตระหนักว่า หากจะสร้างสรรค์ซึ่งองค์พระปฏิมา ต้องสรรค์สร้างโดยเมตตา...จากหัวใจ ปล.วันรุ่งขึ้นชายผู้นั้นก็ไปขอสมัครเรียนกับอาจารย์ใหม่ และได้กลายเป็นช่างแกะสลักที่มีชื่อเสียงในเวลาต่อมา...
26 ธันวาคม 2553 15:58 น. - comment id 1176127
........ เป็นบทกลอนที่ยอดเยี่ยมมากเลยคุณกระบี่ใบไม้
26 ธันวาคม 2553 20:19 น. - comment id 1176159
สวัสดีค่ะ..กระบี่ใบไม้ คุณแต่งได้เยี่ยมจริงๆ นอกจากจะไพเราะ..ให้ความเพลิดเพลินแล้ว ยังแฝงไปด้วยข้อคิดดีๆอีกด้วย
27 ธันวาคม 2553 04:19 น. - comment id 1176185