นิทานเซ็น ตอน เณรน้อยกวาดใบไม้

กระบี่ใบไม้

เณรน้อยมีหน้าที่กวาดลานวัด
คอยกวาดปัดเหล่าใบไม้บนลานผืน
มีต้นไม้หนึ่งต้นใบหนายืน
ทุกเช้าตื่นขึ้นมาร่วงหนาพราว
เณรน้อยยิ่งปัดกวาดยิ่งหัวเสีย
ต้องเสียแรงอ่อนเพลียทุกค่ำเช้า
พระรูปหนึ่งจึงออกปากฝากเรื่องราว
เขย่าให้...ใบร่วงกราว ก็จบกัน
เณรน้อยบอก เห็นด้วยยิ่ง เป็นจริงแท้
เสียแรงแค่เขย่าต้นใบหล่นนั่น
ไม่ต้องเสียแรงปัดกวาดสารพัน
ตื่นเช้าขึ้นก็ขบฉันก่อนผู้ใด
พูดเสร็จแล้ว...เณรน้อยก็เขย่า
พอใบไม้หล่นถมเข้าก็กวาดไว้
นั่งคลึ้มอกคลึ้มกายสบายใจ
รอพรุ่งนี้เช้าวันใหม่ลานโล่งเตียน
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
อันวิถีใบอ่อนเรียวก่อนเขียวเข้ม
ยามร่วงโรยเหลืองก็เต็มคอยผลัดเปลี่ยน
ตามครรลองของชีวีที่หมุนเวียน
ไม่อาจเขียนขีดเอาไว้อย่างใจเรา
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
เจ้าอาวาสส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู
ทำไมเจ้าจึงเรียนรู้อย่างโง่เขลา
ใบไม้ก็คือใบไม้...เกลื่อนกรายเบา
ใช่มันหายเพราะเขย่าเสียเมื่อไร
ในที่สุดเณรน้อยก็รู้ว่า
ใช่บางอย่างรู้ล่วงหน้าลิขิตได้
ไม่ว่าใบไม้ คน หรือสิ่งใด
ไม่ว่าชีวิตของใคร...ก็เช่นกัน