**คืนรัง**

คนกุลา

.
 
ขอโทษเถิดคนดีพี่ขอโทษ
รู้ว่าเธอไม่โกรธหรอกคำขวัญ
ทั้งยังมีจิตใจอภัยกัน
สุดตื้นตันใจร้าวคราวจะลา
ขณะกรงขังทองกรองเรือนเพชร
ประดับเก็จแก้วมณียังหนีหน้า
แต่รังใจในวิมานม่านมายา
ไยอ่อนล้ายอมใจให้จองจำ
เอาอารมณ์กวีที่มาเขียน
คิดวนเวียนว้าวุ่นใจที่ได้ร่ำ
อ่านทุกใจเพื่อนกวีที่ร่ายคำ
เอาความจำมารับรสบทรำพัน
ไม่รู้หรอกกว่าคนดีอยู่ที่ไหน
เพียงรู้ว่าบางใครอยู่ที่นั่น
เพียงรู้ว่ารออ่านผลงานกัน
เพียงรู้ว่าใจบางฝันนั้นยังรอ
หากรู้ได้ปานนี้ยังหนีจาก
เห็นแก่ตัวคงมากยากจริงหนอ
ขอโทษเถอะงามขวัญสบจันทร์พอ
จันทน์กะพ้อร่วงพรูอยู่เพียงใจ
แม้หน่ายกรงไหนไหนในโลกนี้
แต่รังสีสดสวยด้วยรุ้งใส
หุ้มด้วยสายใยรักถักแทนใจ
เจ้านกไพรสุดใจแกร่งไร้แรงบิน
เมื่อรังใจในบ้านกลอนยังอ่อนอุ่น
เจ้านกกรุ่นใจหวังยังถวิล
แม้ได้เผยเอ่ยลาน้ำตาริน
หากสุดดิ้นโดยแรงแข็งขืนไกล
จึงต้องมาปวารณาภัยในที่นี้
คงมิมีแรงหวังไปทางไหน
ขอร่วมถักรักชื่นคืนรังใจ
จนวันไหนไร้คนรัก ค่อยจักลา
ขออภัยสุดที่รักอีกสักครั้ง
ที่ได้พลั้งเผลอกล่าวให้เศร้าหนา
เพราะผ่านพ้นกี่ร้อนหนาวทุกคราวครา
ใจพี่ยาก็เนื้ออ่อนเลือดก้อนเดิม
.
คนกุลา
ปวารณาภัย เป็นคำที่ผมคิดเอง
ครับ โดยเอาคำว่าปวารณาสนธิกับ
กับคำว่าอภัย  หมายความว่า
จิตที่พร้อมขอโทษในผิดที่ทำไป
และขอตั้งใจจะไม่ทำแบบเดิมอีก..
หึหึ
ยินดีรับคำสั่งสอนจากผู้รู้ ครับ