วันนี้...กวีอยู่ที่ไหน? หัวใจสิ้นหวัง...ตั้งคำถาม กลางท้องทุ่งแห่งวลีฟ้าสีคราม ฉันติดตาม ความฝัน...ถึงชั้นฟ้า มีดอกไม้ที่งดงามยามอ่อนไหว มีหัวใจเลือดนักสู้ของผู้กล้า ดื่มความหวังฝังดวงจินต์ด้วยวิญญา จากน้ำหมึกปลายปากกาสู่ผองชน เพื่อจะเขียนความใฝ่ฝันถึงบั้นปลาย ขอทอดกายกลางพงหญ้าทุกแห่งหน กลียุคอาจทุกข์ยากทุรนทน ไม่ปริปากพร่ำบ่นให้คนรู้ ตราบวันนั้นถึงวันนี้ที่ชีวิต ขีดลิขิตเขียนเอาไว้ให้ต่อสู้ ถูกต้องคุณธรรม...ค้ำชู ยืนหยัด...เพื่อยืนอยู่...เพียงผู้เดียว ..................................... ตราบวันนี้จึงได้ชมความสมหวัง ชื่อเสียงฉันนั้นโด่งดังดุจฟ้าเกรี้ยว ผ่านทุรยุคทนทุกข์ยาก-ได้ยาเยียว ขับและเคี่ยวความใฝ่ฝัน...สู่บั้นปลาย กลายป็นหนึ่งในมหากวีที่ยิ่งใหญ่ มีชื่อสียงขจรไกล...เปี่ยมความหมาย เกียรติยศ เงินทอง ก้องกำจาย คนมากมายเข้าเยินยอทุกเช้าเย็น ..................................... .....แต่แล้ว...วันหนึ่งนั้น ฉันลืมตา ทบทวนภาพที่ผ่านมา...มองไม่เห็น - ที่เคยได้ ที่เคยมี ที่เคยเป็น ยามเมื่อฉันทุกข์ลำเค็ญคือสิ่งใด? มองผ่านภาพธารน้ำใส เหมือนในกระจก ไหวสะทก...ตัวเรานี้อยู่ที่ไหน? คนที่ฉันได้มองเห็นนั้นเป็นใคร? ซากหัวใจแหลกสลาย...คล้ายบทกวี
4 มิถุนายน 2552 22:35 น. - comment id 995051
เขียนได้ดีมากครับ.... ชื่นชม
5 มิถุนายน 2552 07:58 น. - comment id 995142
ที่แรกที่จะพบก็....อยูที่ใจไงคะ หลังจากนั้นคงรู้แล้วว่าจากใจจะไปต่อไหน
5 มิถุนายน 2552 15:53 น. - comment id 995377
กวี...ยังอยู่ที่ใจ แต่ บางครั้งกวีก็มักจะหลีกเร้นผู้คน เพื่อค้นหาตนเอง
6 มิถุนายน 2552 20:14 น. - comment id 996055
กวีคนอื่นอยู่ไหนไม่รู้แต่กวีเดินดินมาเยี่ยมค่ะ
8 มิถุนายน 2552 21:46 น. - comment id 996890
วันนี้กวีอยูไหน... อาจจะอยู่ที่ปลายฟ้านั่น อยู่ในห้วงเวหาทิวาวัน ซ่อนอักษรแบ่งปันให้โลกชม