คนเราหรือถือกำเนิดเกิดบนโลก สุขบ้างโศกโยกเปลี่ยนเวียนมาหา เจ็บป่วยไข้ได้พบพรากจากเวลา ล้วนมุ่งหน้าพาก้าวเดินเผชิญไป ทางชีวิตลิขิตใดใครอาจต้าน ล้วนต้องผ่านสานอาสัญวันหมองไหม้ เพียงทนรอต่อเวลาพาพรากไกล ให้สิ้นไร้ในทุกสิ่งความจริงเดียว เหตุนี้หนออย่ารอช้ากล้าจะสู้ อย่ามัวอู้ยืนสู้ฟ้าอย่าห่อเหี่ยว ตามหาฝันอันแน่วแน่แท้จริงเชียว อย่าลดเลี้ยวให้เที่ยวสร้างวางชะตา ให้โลกรู้ผู้เพียรพากยากผิดหวัง ล้มกี่ครั้งตั้งใจใหม่อย่าได้ล้า จงลุกเดินเผชิญด้วยก้าวที่กล้า วันข้างหน้าคงจารึกนึกนึกเรา ความสำเร็จที่เสร็จสิ้นยินดีหนอ แค่นั้นพอต่อชีวิตพิชิตลิขิตเป้า สมความหวังที่ฝังใจให้บรรเทา ดังที่เฝ้าเราสร้างสรรหมั่นอดทน ถึงจะจากพรากโลกไม่โศกเศร้า เพราะลำเนาเราเพียรสู้ไม่รู้หม่น ถึงฝันน้อยไม่ด้อยค่าความเป็นคน เพราะเป็นผลตนสร้างความพากเพียร
1240
4
0
17 มกราคม 2552 14:00 น. - comment id 937105
..สักวัน.. ...คงสำเร็จ..
17 มกราคม 2552 15:16 น. - comment id 937123
สู้ๆ
17 มกราคม 2552 15:21 น. - comment id 937129
บทกลอนความหมายดีค่ะ ขอให้สำเร็จดั่งใจหวังนะค่ะ
17 มกราคม 2552 17:15 น. - comment id 937158
** ขอเธอมี ความหวัง พลังกล้า ยืนหยัดท้า ฝ่าฟัน อย่าหวั่นไหว เฝ้ารอคอย ด้วยรัก และห่วงใย ส่งแรงใจ มอบเธอนั้น ทุกวันคืน......ฯ มอบอีก..หนึ่งแรงใจ..ให้ต่อสู้นะคะ... รำลึก..ถึงเพื่อนเก่าค่ะ...
17 มกราคม 2552 21:20 น. - comment id 937207
แต่งได้ไพเราะค่ะน้องขา พี่สาวจรมาอ่าน เหมือนถูกสะกดให้ต้องอ่านจนจบ ให้กำลัง ใจดีเยี่ยมนะคะ
17 มกราคม 2552 22:00 น. - comment id 937233
"ถึงจะจากพรากโลกไม่โศกเศร้า เพราะลำเนาเราเพียรสู้ไม่รู้หม่น" ทำดีที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะไปที่ใด..ใจก็สุขค่ะ..
18 มกราคม 2552 12:16 น. - comment id 937333
สู้สู้ค่ะ เกือบหมดแรงสู้แล้ว
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
