เพียงธุลี

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ฟ้าเบื้องบนดารดาษหยาดมณี	
เรืองรุจีผ่องจรัสประภัสสร
เหมือนสถิตคู่ฟ้าศศิธร			
ดารากรล้วนแล้วแต่สิ้นไป
ด้วยดาวล้าลาลับดับมวลสาร	
ด้วยเวลายาวนานอสงไขย
ด้วยฝ่าฟันสาระพันเหล่าผองภัย		
ด้วยจำใจจากฟ้ายามราตรี
ดังใบไม้ร่วงไปในราวป่า		
ดูไร้ค่าควรคู่ความสดศรี
เป็นขยะทับถมพนาลี			
ยังพงพีมากมีความอุดม 
	
คือกฎเกณฑ์ธรรมชาติทรงบัญญัติ	
หากขืนขัดหลีกหนีมีขื่นขม	
ยิ่งอาวรณ์ยิ่งทวีความระทม		
ยิ่งโศกตรมยิ่งเพิ่มความอาลัย
ชีวิตคนด้นเดินมานานปี		
ย่างวิถีก้าวผ่านกาลสมัย
หวังสร้างชื่อประดับแผ่นดินไทย		
จารจำไว้ในใจอนุชน
		
คือเลือดเนื้อลิขิตลายชีวิต		
อนุชิตสถิตบันดาลผล
มีปราชัยวกมาให้ยินยล			
มีทุกข์สุขแห่งคนบนโลกา
ธรรมดาสามัญการเกิดตาย	
แม้นพร่างพรายย่อมม้วยด้วยสังขาร์
ผู้ยิ่งใหญ่ฤาพ้นมรณา			
มากเงินตราชื้อฤาชีวิตตน 
ธรรมดาสามัญการลาจาก		
ธรรมดาพลัดพรากสักกี่หน
ธรรมดาธรรมดาปุถุชน 			
ธรรมดาฟ้าบนอนธการ 
เมื่อควันไฟพวยพุ่งจากปากปล่อง	
วิญญาณล่องลอยไปไหนสถาน
มุ่งเมืองฟ้าอมรมหาวิมาน			
ฤานรกานต์ซาตานนำตนไป
ล่องลอยแล้วชีวิตพันธนาการ	
ดลดวงมานสถิต ณ ทิศไหน
กลั่นเลือดเนื้อพวยพุ่งในเพลิงไฟ 	 	
เหลืออะไรคงไว้ให้จารจำ
ครั้งชีวิตยังคงพงศ์พันธุ์มนุษย์	
งามผ่องผุดพุทธพจน์จรดเช้าค่ำ
เกียรติระบิลเล่าขานการกระทำ		
เหมือนอยู่ค้ำใต้หล้าประชาชน
แต่หากกิจผิดชอบระบอบอธรรม	
ยามลดน้ำตอผุดมาเป็นผล
เสียงก่นด่าสามานย์ทั้งมณฑล 		
สิ้นอิทธิพลคนสิ้นบารมี 	
จงสังวรไว้เถิดกัลยาณมิตร	
ชีพน้อยนิดเร่งธรรมอย่าหน่ายหนี
หากชีพม้วยด้วยละกายอินทรีย์		
คงความดีจารไว้ในแผ่นดิน
อย่าเป็นเพียงธุลีอันไร้ค่า		
ที่ใช้โปรยคงคาธาราสินธุ์ 
จงเป็นดั่งอมฤตที่รดริน			
อันหาสิ้นชั่วฟ้าตราบนิรันดร์