เงางามของใบไม้

ดอกบัว

ระบัดใบพลิ้วไหวลู่ใบมน
ไม้ใบหล่นปลิดปลิวริ้วจากก้าน
ใบไม้ร่วงลากิ่งคงถึงกาล
ประดุจภาคถึงควรจะโรยรา
จากผลิตุ่มผลิช่อมาต่อกิ่ง
จากความจริงเริ่มรากความแน่นหนา
จากแตกหน่อกอเกื้อลำต้นมา
จนเติบกล้าคงทนต้านลมไกว
ผลิใบอ่อนอ่อนโยนแล้วโอนอ่อน
เอื้ออาทรสรรพสัตว์ทั้งน้อยใหญ่
อาศัยร่มใบบังแรงลมไร้
รอดชีวิตอยู่ได้ใบไม้บัง
คุณประโยชน์ธรรมชาติ(ต่อ)สรรพสัตว์
มิจำกัดเลือกใครให้พึงหวัง
เรียนรู้โลกวัฎฎะให้จีรัง
เป็นที่หวังผ่อนผันนัยอัตตา
เราเกิดมาครบถ้วนสามสิบสอง
เป็นบุญกรองต่อร่างวาสนา
ครบกระบวนเที่ยงแท้ที่เกิดมา
มิสิ้นขาสิ้นแขนตอนก่อตน
ยามล่ะจากลมสิ้นกลิ่นทั้งหลาย
กับมลายรู้สึกความขื่นขม
นิ่งนิ่งอยู่ดูกายชั่งชอบกล
หากไร้คนขยับจับเอาไป
ก็เหมือนไม้ผุผุที่ไร้ค่า
ยามชีวิตลืมตามิฝันใฝ่
ปล่อยเวลาผ่านเลยให้เสียไป
มิขวักไขว่ศิลธรรมนำชีวา
ระบัดระใบพลิ้วไหวใบหม่น
ใบไม้หล่นเพ่งพิศคิดคุณค่า
เป็นปุ๋ยดินหล่อเลี้ยงพืชนานา
ทรงคุณค่าสรรพสิ่งอิงชีวัน
เรามนุษย์สุดรู้จะหลงทิศ
ยามดวงจิตหลุดร่างเคว้งคว้างฝัน
ทิ้งสิ่งใดเหลือไว้ให้รำพัน
ค่าอนันต์อย่าหลง(ทาง)ร้างความดี
จงเหลือซากทองแท้เผื่อแผ่โลก
ใบไม้ยังโยนโชคแผ่รังสี
ยังเหลือซากหมักหมมจุลินทรีย์
มนุษย์เราเหลือความดีให้เหลนชม