คนบ้า..หาบหิน

inthanon

สายแหรกหวายหมายเห็นจำเป็นหาบ
ไม่เคยทราบใช้หาบอะไรเห็น
เพราะสตินิรมิตผิดประเด็น
ให้มองเห็นหินกรวดมีลวดลาย
ด้วยสติชี้ฉุดให้ผุดผ่อง
ให้ตามองกองหินเป็นนิลหลาย
เก็บก้อนหินดินแข็งด้วยแรงกาย
จะมุ่งหมายได้สีมณีงาม
ก้อนที่หนึ่งก้อนที่สองประคองใส่
ที่ละก้อนใส่ไปให้ถึงสาม
ก้อนที่สี่ก้อนที่ห้าจึงมาตาม
ทั้งหาบหามมีหินจินตนา
หนทางหินดินหาดาระดาษ
ผู้อื่นอาจเห็นหินแค่ดินผา
แต่เพราะผิดจิตดีที่มีมา
เป็นคนไข้ใบ้บ้ามาฆ่าใจ
หาบหินไปให้รู้อยู่ว่าหนัก
ใจหนึ่งทักห้ามจิตผิดไฉน
จึงหยิบหินสิ้นถามความเสียดาย
กระจาดหวายสายแหรกไม่แทรกทน
เปรียบเช่นคนตนรู้อยู่ว่าหนัก
ยังคงตักเติมแต่งสิ้นแรงขน
ให้อยากมีอยากได้ไว้ของตน
ถึงวายชนม์ตนเจ้าเอาอะไร
แม้แต่ร่างวางนิ่งยังทิ้งดับ
น้ำแข็งทับหนาวเย็นเป็นไฉน
ไม่รู้ร้อนรู้รนบนเปลวไฟ
ที่ลูบไล้ไชร่างระหว่างนอน
แม้คนบ้ายังรู้หาหนทางได้
พอหนักไปใจจิตให้คิดถอน
หาบแต่เพียงพอเห็นเช่นบทกลอน
ใช่สั่งสอนเพียงเล่าให้เจ้าฟัง
หากแต่ยังขังจิตให้คิดอยาก
ความลำบากจากจิตที่ติดฝัง
เปรียบดังหินดินเห็นเป็นกำลัง
จงปล่อยวางอย่างหินให้สิ้นเชิง
...อินทนนท์...
กลอนบทนี้ข้าพเจ้าได้แรงบันดาลใจในการแต่งมาจาก
พระธรรมคำสั่งสอนของ ท่านพระพุทธทาสภิกขุ