ณ มุมหนึ่ง แห่งสังคม

เฮาชาวดอย

จุดซ่อนเร้น
      ฉันมองเห็นการเข่นฆ่าสารพัด
ภาพของสัตว์ถูกมัดขาเลือดถาไหล
กับเสียงก้องกัมปนาทก่อนบรรลัย
แล้วเลือดเริ่มจางใสก่อนสิ้นลม
     ตะวันเริ่มเรืองรับกับวันใหม่
กับคำลาอาลัยอันขื่นขม
โลกหมุนเปลี่ยนเวียนไปด้วยโลกกลม
แต่รับชมแต่ละศพลงทบดิน
รติกาลหวานไหวใครอาจฝัน
สรวงสวรรค์แสงสายนิยายศิลป์
หรือวันชื่นคืนวันอันสมจินต์
และการรอจะสิ้นใจในราตรี
     ผูกขาไขว้ขัดล้มแล้วค้อนฟาด
แล้วควงมีดแหลมวาดลงฉาดสี
เลือดกระเซ็นเอ็นกระตุกเปรอะคลุกคลี
กับรอยยิ้มอิ่มพีของผู้คน
    แต่ละครั้งแต่ละคราพื้นทาเลือด
แต่ละเชือดเลือดพร่านกระเสือกกระสน
ปวงทวยเทพสังเวยจากปวงชน
เสพกุศลบูญญาสัตว์ทารุณ
    เป็นเครื่องเซ่นสังเวยเกยเรียงหัว
โดยเทพชั่วสังเวยเซ่นเป็นจอมขุน
กระนั้นคนว่าได้พึ่งใบบุญ
พึ่งอะไรในคุณเครื่องสังเวย
     จากมุมหนึ่งกึงก้องห้องฆ่าสัตว์
และพิธีพีรพัฒน์จากสรวงเหวย
เปิดหลังม่านทั้งหลายให้โลกเชย
แม้คนเคยรับรู้อยู่ก็ตาม
    มารับรู้ในสิ่งความจริงบ้าง
โลกยังกว้างกว่าฝันอันหวานหวาม
โลกใช่หยุดอยู่ที่มีความงาม
ใช่เพียงถามรักไหมฉันรักเธอ