เหมือนทุกๆวัน ...อยู่ด้วยกันเพราะความคุ้นชิน ไม่มีความอุ่นหวาน ...เหมือนทำอะไรตามหน้าที่ เหมือนหลงลืมอะไรกันไป ยังอยากได้นะ...ความอุ่นอ่อนโยน ..ความเอาใจใส่เหมือนที่เคยได้รับ ตอนที่อยู่ห่างกัน...แค่โทรมาบอกว่าคิดถึง ก่อนกินข้าวกลางวัน...ยังทำให่รู้สึกดี..อุ่นในหัวใจเหลือเกิน พอมาอยุ่ใกล้กัน....ได้ไปกินข้าวด้วยกันเกือบทุกวัน แต่ทำไม...ความรุ้สึกเหมือนยิ่งห่าง.. เหมือนว่าเรายืนกันอยุ่คนละฟากฝั่งฟ้า ...... ความคุ้นชิน..ทำให้ใครบางคนทำร้ายความรู้สึกของคนบางคน โดยที่เขาอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้... การที่เป็นคนรู้สึกเหว่ว้าเกินไป.... คงสร้างความรำคาญให้กับใครบางคนมาก.... แต่ทำไมยังต้องโหยหา...ทำไมยังคงต้องการ อ้อมกอด...อกอุ่น ความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆที่เคยได้ ยังอยากได้ยินคำถามที่ทำให้ความรู้สึกไหวอุ่น... ให้เหมือนรู้สึกว่าคนห่วงใยคนเดิมยังคงอยุ่ หยัดยืนด้วยความผูกพันที่มี..เติมพลังให้ตัวเองจากไฟฝัน ความสุขของเราคือการเขียน..เขียนให้ตัวเองอ่าน เขียนให้ตัวเองรู้สึก... ร้องไห้กับตัวอักษรทุกตัว...ที่ทำให้ตัวเองเศร้า... ถึงอย่างไร..ยังคงต้องขอบคุณ...ที่ได้เข้ามาเติมเต็มชีวิต ชิวตที่เหว่ว้าในทุกวินาที...ให้รู้ว่า.... เวลาที่มีคนรัก...คนห่วงใย มันรู้สึกดีเพียงใด แม้ว่าเวลานี้.........มันจะค่อยๆลางจางหายไป...ในทุกวินาทีของการเดินทาง ป.ล. เขียนขึ้นในวันที่อ่านไดของคนที่เขามีความสุข...ไข่ย้อยของอ้อน้อยรักและเอาใจใส่คนรักของเขาเหลือเกิน...ความอิจฉามันเกาะกุมจิตใจ
12 กุมภาพันธ์ 2551 12:07 น. - comment id 822524
บางคนบอกว่าการได้อยู่ใกล้ๆคอยไถ่ถามทุกวัน ทานข้าวหรือยัง หิวไหม ถามบ่อยๆก็รำคาญ แต่พอห่างกันไปวันสองวันยิ่งโหยหา เขาว่ามานะคะ ไม่รู้จะจริงไหม ทานข้าวกันค่ะ
12 กุมภาพันธ์ 2551 13:01 น. - comment id 822556
..รู้สึกไม่ต่างกันในขณะนี้ก็ได้รับความรู้สึกเช่นนั้น หากทว่าก็พยายามยืนหยัด หันไปมองดูคนที่รักเราแล้วเราจะรู้สึกเช่นกันว่า นี้เราได้ห่างจากคนที่เรารักมานานแค่ไหน คุณทำดีที่สุดแล้วอย่าท้อแท้ หากขอให้คิดว่าในวันหนึ่งคุณคือคนพิเศษที่สุดในหัวใจใครบางดวง...
12 กุมภาพันธ์ 2551 19:45 น. - comment id 822744
เข้มแข็งไว้นะคะ....
12 กุมภาพันธ์ 2551 21:39 น. - comment id 822799
บางทีการไถ่ถามบ่อย ๆ แม้ว่าจะรำคาญเพียงใด ทว่า ถ้าเมื่อใดที่คำไถ่ถามหมดไป ก็คงเหงาใจ