เป็นเพียงหนามในกำมือเธอถือไว้ ยามคราใดคิดถึงจึงกำมั่น หวนอดีตอันปวดร้าวคราววานวัน เลือดแดงพลันรินหลั่งเกรอะกรังใจ เป็นเพียงเข็มร้อยพันเธอสรรค์สร้าง ร้องครวญครางกลางจิตยามคิดใฝ่ ย้ำเรื่องราวคราวหลังพลาดพลั้งไป เข็มแทงใจเจ็บปวดร้าวรวดทรวง เป็นยาพิษลิดรอนเธอซ่อนไว้ กัดกร่อนใจด้านชาเวลาล่วง ตามระลึกนึกถึงซึ่งรักลวง พิษเผาทรวงซ้ำซากยากเยียวยา เป็นแผลเก่าร่องรอยเธอคอยซ้ำ ยังเจ็บจำพร่ำเพ้อละเมอหา ความผิดหวังจำพรากการจากลา รินน้ำตาพร่าเลือนเหมือนวันวาน... ****หนามในกำมือ อันใจยึดมั่นไว้ คอยซ้ำเติมความเจ็บปวดในจิตใจ ทุกครั้งครา เมื่อหวนระลึกถึงเรื่องราวในอดีต คนๆนั้นอาจทำให้เราเจ็บ แค่เพียงครั้งเดียว แต่ตัวเราเองเล่า? ไยตอกย้ำความเจ็บอยู่ซ้ำๆให้แก่ตัวเองไม่หยุดหย่อนสุดคณนานับ.......แด่เธออันเป็นที่รัก ที่ยังคงเจ็บช้ำกับวันวาน....
คีตากะ 5 ก.ย. 2550 14:36 น. - ID 106780 
1203
2
0
5 กันยายน 2550 15:34 น. - comment id 749722
แวะมาชื่นชม และสืบค้นรอยอดีตด้วยกันครับ
5 กันยายน 2550 16:45 น. - comment id 749767
หนามยอกต้องเอาหนามบ่งค่ะ...โบราณท่านสอนมา(ท่านคือใครก็ไม่รู้เหมือนกัน)
13 กันยายน 2550 15:41 น. - comment id 753402
เมื่อมิรู้แจ้งพิศจิตเดิมแท้ ย่อมพ่ายแพ้แก่อารมณ์ภิรมย์หมาย จะปิดหูปิดตาจนพร่าพราย ฤาเปิดผายได้หาแตกต่างนา จับเพียงเงาของแสงแห่งตะวัน จนลืมหันดั้นค้นต้นตอหา ต้นกำเนิดเกิดแสงแห่งสุริยา ยังปัญญาพร่ามัวสลัวแล มีเพียงว่างว่างว่างเพราะวางเฉย คงละเลยเผยใจคล้ายดวงแข ทุกข์มีอยู่แต่ไร้ใครทุกข์แล ตัวตนแค่อาการไหวแห่งสายลม จนความตายบ่ายหน้าเข้ามาถึง ตกตะลึงหวาดหวั่นสั่นผสม พลาดไปแล้วชีวิตติดงายงม ใครจะสมน้ำหน้า...ข้าบ้าเอง...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
