พ่อมารับแล้วลูก.....

ลานเทวา

ร้อนในแรงแสงตะวันอันระยับ
ชื้นเหงื่อซับรินหยาดมิขาดสาย
เหลียวแลย้อนแม่คอนหาบสาบกลิ่นกาย
ลูกใกล้ตายอยู่ในเรื่อนหรือเชือนแช
มินานอยู่ที่พ่อสิ้นไร้ดินกลบ
เงินทำศพหวังจากใครไหนแยแส
ร่างพ่อหายจากหนไร้คนแล
ยังเพียงแม่ที่สืบข่าวอย่างร้าวใจ
ไปกับเรือเรือไยไม่พากลับ
แม่นั่งนับคืนวันอย่างหวั่นไหว
มิอยากคิดมิอยากเห็นที่เป็นไป
สู่หนใดไม่รู้อดสูนัก
เรื่องจริงเห็นเป็นเรื่องเล่าอันเศร้าจิต
แลชีวิตมรสุมไยรุมหนัก
เหมือนไม่มีเวลาใดจะให้พัก
เรือนเปี่ยมรักสิ้นร้างลงกลางครัน
ผ่านหลายเดือนเลือนลาน้ำตาตก
แลหัวอกข้านี้ไร้ที่ฝัน
ผัวก็หายสิ้นลับดับชีวัน
ลูกน้อยพลันป่วยไข้แลใกล้ตาย
ข้าวก้นถังประทังมื้อคือวันนี้
สองชีวีวันพรุ่งมุ่งใดหมาย
แม่นั่งอ่อนอุราล้าแรงกาย
ส่วนลูกชายนอนซมรอลมลับ
ไม่มียามาบรรเทาให้เจ้าดอก
แม่ไร้แรงจะออกไปหยิบจับ
ไปที่ไหนเขาไม่จ้างเขาไม่รับ
จะหาทรัพย์ใดมารักษาเล่า
นอนเถอะนะไอ้น้อย
หลับตาคอยคืนฝันวันเก่าเก่า
คอยพ่อแกกลับมาพร้อมยาบรรเทา
คอยเรือลำของเราหวนคืนมา
แม่จะแกงส้ม.......ปลาเก๋า
แม่จะเผา........ปูก้ามหนาหนา
รับขวัญ.........วันพ่อคืนฝั่งมา
ด้วยสุรา.......แลขนมนมเนย
หลับเถอะนะ.......ลูกหลับ
พ่อเจ้ามารอรับ.......แล้วลูกเอ๋ย
ไปขึ้นเรือ.....ของเราอย่างเคย
แล้วแล่นเลย....ลอยไปสู่ฟากฝัน
อรุณรุ่งปรุงแสงแต่งฟ้าใหม่
เราคงได้สิ้นทุกข์สบสุขสันต์
ครอบครัวคงพร้อมหน้าพร้อมตากัน
ในโลกที่แสงตะวันสิ้นแรงร้อน
------------------------------------
ลานเทวา