หมู่เมฆน้อยลอยผ่านดวงจันทรา แสงเจิดจ้ามามัวสลัวหมอง ทั่วทุกทิศมืดมิดสนิทมอง กลืนแสงทองส่องหล้าลับตาไป ยามอารมณ์ห่มใจไม่ต่างจันทร์ บังจิตอันเดิมแท้แม้แจ่มใส กลายขุ่นมัวตัวตนหมองหม่นไป คลุกเคล้าใจในอารมณ์ผสมกัน คราเมฆจางห่างไปลอยไกลผ่าน จันทร์สะคราญรานตาฟ้าเฉิดฉัน ความมืดมนพ้นหายกลับกลายพลัน ทุกวารวันผันแปรหาแน่นอน จันทร์ข้างขึ้นข้างแรมลอยแซมฟ้า ขับดาราสง่างามทรามสมร ถึงเมฆามาบังบางครั้งตอน ประหนึ่งพรสอนฟ้าคราไร้จันทร์...
คีตากะ 6 มิ.ย. 2550 15:44 น. - ID 103306 
1590
2
0
20 มิถุนายน 2550 13:30 น. - comment id 712399
11 กันยายน 2550 15:07 น. - comment id 752418
เรียนรู้ความมืดเพื่อเข้าใจความสว่าง เรียนรู้ความเลือนรางเพื่อเข้าใจความแจ่มชัด......ธรรมชาติจิตเดิมกล่าวกันว่า ใสบริสุทธิ์ ปราศสิ่งมัวหมอง...เต็มเปี่ยมด้วยปัญญาญาณอันไร้เขตจำกัด...ไม่มีทางจะทำให้เศร้าหมองได้..คำถามคือว่า..แล้วใครที่เศร้าหมอง ?.....เอ่ย...อิอิอิ...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
