เธอเป็นเงาเฝ้าฉันเมื่อวันก่อน มิเคยจรจากไกลให้คิดถึง อ้อนเอาใจให้ฉันฝันคะนึง รักสุดซึ้งเสมอไปไม่อาดูร ครั้นเธอพบสบตาคนมาใหม่ ลมหายใจของฉันพลันสิ้นสูญ มิอาจอยู่ดูโลกโศกเพิ่มพูน ทวีคูณสุดทนร้อนรนใจ ใยเธอเปลี่ยนเพี้ยนไปได้เพียงนี้ ลืมคนที่เธอรักทิ้งผลักไส ดั่งฆ่าฉันทันทีเมื่อมีใคร ทำฉันได้คนดีที่เลือดเย็น ต้องขาดเธอเสมอไปใจสลาย รอวันตายตามลำพังหวังเธอเห็น หายใจยากลำบากหนาน้ำตากระเซ็น โปรดละเว้นวอนเธอฉันเพ้อครวญ แด่ น้ำแข็งไส เจ้าของบทกวี ขาดใจ 8 เมษายน 2548
532
0
0
หน้าส่วนตัว
