ฝนโปรยปรายเปลี่ยวเปล่า มีตัวเรากับเงาเหงาสม่ำเสมอ หลากดอกฝนปนลมแรงละเริงเลอ ใจจึงเพ้อละเมอโศก...โอ้โลกไหว ฝนเจ้ารู้ เจ้าเห็นบ้างไหมหนอ ฤาเจ้าก่อเกิดใจเศร้า-ก็เอาใหญ่ กระหน่ำเม็ดกระชากจิตยิ่งคิดไป โทษหัวใจอันอ่อนแรงตามแรงลม วสันต์คงสุข-พวกผองมากองร่วม ไหลหลากรวมท่วมท่าน่าขืนขม สามัคคีเจ้า-ก็น่ากลัวมิน่าชม ฤาใครตรมจมอยู่ใต้น้ำตา ฝนคงโปรย คงปรายไม่รู้หยุด ยิ่งเศร้า เหงาสุด โค้งขอบฟ้า ตกร่ำไร ใจยิ่งเปลี่ยว เดี่ยวเอกา สุดเหว่ว้า ฟ้าฝนไม่เป็นใจ