คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ณ ที่นี่ ที่ชั้นสามของความเหงา
แดดลบเงามืดหมองมองไม่เห็น
ความสว่างไม่สนใจไม่จำเป็น
ใจลำเค็ญมันหมองตามความหม่นมัว
อยู่เงียบๆอับๆมืดชืดหม่นๆ
ไม่ทุรนอยู่เงียบเหงาเงาสลัว
อยู่ที่มืดไม่หวั่นไหว ไม่นึกกลัว
เกลือกกลั้วกับความเหงา เราคือมัน
ที่ชั้นหนึ่ง แค่เหงามากอยากมีเพื่อน
อยากให้เยือนยิ้มยั่วเย้าเข้าใจฉัน
ได้มีเพื่อนก็สบายหายเหงาพลัน
เหงาแค่นั้นชั้นต้นทุกคนเป็น
ณ ชั้นสองของความเหงา
เมื่อรักเย้าหยอกยั่วหัวใจเล่น
เหงากระหน่ำค่ำถึงเช้ายาวอีกเย็น
อยากจะเห็นแต่หน้าเขา เจ้าของใจ
แต่ ที่นี่ที่ชั้นสามของความเหงา
เป็นโลกที่ ไม
1731
2
0
หน้าส่วนตัว
