แพงพวย
ฉันหัดเขียนกลอน
เมื่อตอนอายุย่างสิบสี่
ก็ล่วงกรายหลายสิบปี
จนบัดนี้ถ้อยอักษรยังอ่อนรส
ไม่มีใครเป็นครูมาสอนเขียน
ฉันพากเพียรด้วยตัวเองทั้งหมด
ที่มาร่ายกาพย์กลอนสุนทรพจน์
เหตุเพราะคนใจคด...คนนั้น
จินตนาการเกาะกุมใจหนุ่มน้อย
พลิ้วล่องลอยเลือนเลอะเปื้อนเปรอะฝัน
เรื่องความรักที่รอนริดบิดสัมพันธ์
สอนให้ฉันเจนจัด...อนัตตา
เธอไม่มีตัวตนคนใจร้าย
ฉันจึงกลายเป็นเศษกวีที่เพี้ยนบ้า
เที่ยวบ่นพร่ำคำเพ้อละเมอมา
หลงมรรคามธุรสบทกวี
ก็ตั้งแต่สิบสี่จนปัจจุบัน
ยังงงงันอยู่กับเงาอย่างเง่างี่
เขียนแล้วทิ้ง...เขียนแล้วทิ้ง ก็หลายที
ทั้งดีดีชั่วชั่วมั่วเป็นกลอน
ด้วยฝักใฝ่ใจรักในอักขรา
16
0
0
หน้าส่วนตัว
