และแล้วการเฝ้าคอยก็ไร้ความหมาย เอไม่กลายเข้ามาเยือนอย่างที่ใฝ่หา ทำเมินเฉยไร้ทุกข์ร้อนจิตใจช่างเย็นชา คนอ่อนล้าคือฉันที่ทุกวันที่รอคอย อยากเห็นหน้าได้ยินสำเนียงเสียงขับขาน กล่อมกังวานเพลงหวานรักจับใจนักหนา เฝ้าครวญคิดยิ่งหวั่นไหวกับจิตใจเหลือคณา ก้ได้แค่พรรณากับท้องฟ้ายามสายัณต์ ฉันไร้ค่าในสายตาเธอหัวร่อ ฉันวอนง้อเธอมองมานัยตาหยัน ฉันใกล้ชิดเธอขยับหนีเร็วพลัน ช่างน่าขันตัวฉันนั้นช่างโง่จริง
816
1
0
หน้าส่วนตัว
