แก้วประเสริฐ
ร้อยเล่ห์รักลมลวง
ตะวันฉาบท้องนภาคราสีทอง
เหมือนประคองภาพฝันอันเฉิดฉวี
แสงโรจน์รุ่งพุ่งตระหง่านล้ำชีวี
ล้วนเป็นที่ชักชวนหวนอารมณ์
มวลเมฆินทร์ผลินผายไกลจากพักตร์
ลมโชยรักคละคลุ้งพุ่งสู่ขม
ตะบึงเร้าโน้มน้าวราวอาจม
ส่งกลิ่นบ่มตระการที่ผ่านมา
สิ่งทั้งหลายอีกคลายในโลกนี้
ล้วนเป็นที่จับจองประลองหา
ทั้งในนอกกลอกกลับด้วยมายา
เสน่หากายาลิ้นปากมากรัญจวน
อารมณ์ใคร่ในรักมักไม่คิด
เพียงแค่จิตพอใจใฝ่หาหวน
จะเป็นตายร้ายดีไม่คำนวณ
เพียงแค่ชวนเอ่ยปากมักใคร่ตาม
ความพอใจในชอบมิได้ตรึก
พอสำนึกผ่านมาเป็นสองสาม
ถึง
หน้าส่วนตัว
1337
24
0
