มณีจันทร์
จากไปแล้วซานซมลมรำเพย
โอ้อกเอ๋ยไปลับไม่กลับหลัง
เหมือนทิวาราตรีที่เวงวัง
นั้นก็ยังลืมแสงแห่งตะวัน
ดังดาราแวววับจับขอบฟ้า
ลืมนภากว้างใหญ่ใจเปลี่ยนผัน
เหมือนหนทางร้างไกลหลายร้อยพัน
ไร้คนสัญจรเดินเมินหนทาง
จากไปแล้วหวังดีที่มีให้
ความห่วงใยไมตรีมิอ้างว้าง
แว่นเสื้อผ้ายูกยาถูกปล่อยวาง
ดูเลือนลางร้างใจใครดูแล
เพียงน้ำคำอำลาคราเข้มแข็ง
แต่อ่อนแรงเหลือใจไร้แยแส
ความจำเจทำใจให้งอแง
สุดท้อแท้จำพรากจากอำลา
ความห่างเหินเนิ่นนานพาลคิดถึง
อาจลึกซึ้งยามใจได้ห่วงหา
จึงตัดใจกล้ำกลืนฝืนจากมา
กาลเวลาช่วยให้ใจคะนึง
เหม่อมองคอยเมื่อใดได้ใจคืน
ฝืนสะอื้นครานี้ที่คิดถึง
กลัวสับสนด
1834
6
0
หน้าส่วนตัว
