kungsadarn
เหม่อมองทุ่งกว้างทางกันดาร
ไกลโพ้นสถานจะสานฝัน
ริบหรี่ความหวังใกล้พังครัน
ด้นดั้นรันทดเกือบหมดแรง
ดินแห้งแล้งร่วนจวนใจขาด
อนาถรอยแยกแตกระแหง
ลมร้อนพัดหมุนจนฝุ่นแดง
ดั่งแกล้งปกปิดจิตอาลัย
ต้นไม้ใบหญ้าน่าสงสาร
แห้งกร้านเซซังดังถูกไหม้
ไร้ดอกลูกผล...ยลครั้งใด
ดั่งไฟเผาผลาญลาญชีวัน
ด้วยขาดทุนทรัพย์จะจับต้อง
จึ่งข้องขุ่นใจให้โศกศัลย์
หนี้สินพูนเพิ่มจากเดิมพลัน
ปิดกั้นหนทางจะย่างไป
ตัดใจทิ้งนามาสู่กรุง
หมายมุ่งสร้างสานกับงานใหม่
ปล่อยท้องทุ่งเหงาเปล่าเปลี่ยวใจ
ฝนแล้งคนลาไปไกลจากจร
จากบ้านเงียบเหงาเข้ามาสู่
เรียนรู้ชีวิตที่ผิดศร
เคยแบกจอบเสียมเรียบเคียงดอน
ไ
2591
2
0
หน้าส่วนตัว
