ว.วาทกร พส.
"เพียงไม้ขีดไฟ"
...ว่างเปล่า
สะท้อนเงาทอดลงอยู่ตรงหน้า
แสงเสี้ยวจันทร์ทาบฉาบมา
เล็ดลอดเมฆายองใย
...ไร้ลมพัด
เสียงสงัดเย็นเยียบเชียบไฉน
กระเซ็นแต่น้ำค้างพร่างไป
ไร้เสียงเรไรรัญจวน
...เหน็บหนาว
ปวดร้าวคราวเหมันต์หวน
สิ้นแสงบุหลันหวั่นครวญ
เหมือนจะชวนหัวใจให้วายวาง
...มืดมน
ดังร่วงหล่นเดียวดายปลายโลกร้าง
เอื้อมมือหมายหยิบไม้ขีดพลาง
หวังจะสร่างซบเซาเศร้ากังวล
...มือสั่น
คลอนครั่นฝันพร่าฟ้าหม่น
ค่อยหยิบไม้ขีดไฟใจจน
กลัวร่วงหล่นหลุดผลอยลอยไป
...ประคอง
จ่อจดจ้องจับเจ่าเฝ้าฝันใฝ่
เพื่อเพียงแสงริบหรี่รำไร
ปลอบทรวงในหายหวั่นพรั่นพรึง
...ถูเบาเบา
ไม้ขีดเจ้าถูข้างกล