มิอาจเอื้อมรั้งชีวิตของเจ้าไว้ มิอาจห้ามดวงใจให้คิดถึง มิอาจยิ้มเมื่อขาดเจ้ารักลำพึง ฉันคิดถึงเมื่อเคยอยู่พูดคุยกัน .......................................... มิอาจกลั้นน้ำตาพรากไหลรินแก้ม มิอาจแย้มฉีกยิ้มเมื่อสุขสันต์ น้ำตาข้าหลั่งรินรดแก้มพรัน ใยสวรรมาพรากเขาไปจากเรา ............................................. ตอนนี้ผมมีชีวิตอยู่ ยายทิ้งผมไป ป้าทิ้งผมไป แถมเพื่อนสมัยเรียน ม6 ก็ทิ้งผมไป เมื่อยายผมจาก ผมอยากจะพูดคุยกันท่าน ผมอยากจะให้ท่านลืมตามองผมเพียงนิด แต่ผมทำได้เพียง...ใจสลาย เหมือนทุกอย่างจบลงแล้ว อยากจะจับมือดึงชีวิตท่านไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนมาเอาท่านไป แต่มันก็ไร้หนทาง โลกมืด ความตายพรากยายผม ทำไมบุคคลที่ผมไม่อยากให้ตาย กลับมาตาย ทำไมไม่เอาผมแทน คนที่สมควรตายกลับไม่ตาย
[ไร้ตัวตน] 7 มิ.ย. 2549 21:42 น. - ID 90010 
1397
0
0
7 มิถุนายน 2549 22:12 น. - comment id 582555
ไม่เฉพราะคุณหรอกที่เป็น แบบนี้ ผมก็เคยเป็น ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา บางทียังคิดว่า ท่านยังอยู่เหมือนเก่า ยังนึกว่าความตายไม่มี แค่มีใครเอาไปซ้อนไว้
7 กรกฎาคม 2549 08:17 น. - comment id 589113
เก็บไว้ในใจนะ มิอาจจะพรากหนีหาย ชีวิตมีจุดคลาย มอดมลายธรรมดา ทีอยู่คิดให้ได้ ไม่มีใครช่วยได้หนา คิดทุกอย่างธรรมดา ถึงเวลาคือมลาย .....ทุกชีวิตผ่านทุกข์ .....ทุกชีวิตสุข ไม่มีข้อยกเว้นให้สหายแล้วก้าวเดินต่อไปอย่างทรนง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
