ดาวพราวฟ้า

กะเรกะร่อน

อรุณใหม่ ตะวันสดรดแสงฉาย
ชั่วประกายพริบละมุนอุ่นฟ้าหนาว
บนยอดหญ้า...ทิ้งรอยย่ำฉ่ำรอยดาว
ฉันคิดถึง หญิงสาว แห่งค่ำคืน
อุ่นไฟสางน้ำค้างยังค้างหอม
ยังวับวอมแววฝันอันแช่มชื่น
ยังไหม้กลิ่นฟอนเก่าเฝ้ากองฟืน
ฉันคิดถึง รอยรื่น บนผืนฟ้า
ระหว่างเราช่องว่างห่างแค่ก้าว
เธออาจสาวเท้าซ้าย ฉันไพล่ขวา
เดินชีวิตอย่างคาบเกี่ยวเสี้ยวเวลา
จึงคลาดหน้า เคลื่อนใจในช่วงนี้
พริบตะวันจูบลา ฟ้าเปลี่ยนเสื้อ
อนธการเอื้อเฟื้อระบายสี
ข้างพระจันทร์พันดาวเฝ้าราตรี
ฉันคิดถึง คนดี...ที่ฟากฟ้า
ดวงดาราพร่างพราวสีขาวใส
แต่คืนมืดดับไฟ..ไม่เห็นหน้า
ดอกไม้หายใจในท้องนา
ระหว่างดิน  ระหว่างฟ้า  ลมพัดพาย
มีชีวิตซ่อนอยู่ในทุกมุมเหงา
ยามแดดเช้า ตะวันสดรดแสงฉาย
กลีบดอกหญ้ายังแต้มอุ่นไม่รู้วาย
ฉ่ำรอยดาวพริบพรายใต้เงาจันทร์
ยามฟ้าหอมฟืนไฟไหม้แสงสูรย์
ดาวอาดูร นึกมอดดับลับทุกฝัน
นึกว่าไกล นึกว่าห่างเลยร้างกัน
นึกว่าสิ้นทุกสิ่งอัน พันธนาการ
แต่ดอกไม้ยังยิ้มไหวอยู่ใต้ฟ้า
ทุกราตรีทุกทิวายังขับขาน
มองดาวพราวใสในกษิรธาร
ยังฉ่ำหวานรอยดาวทุกเช้าเย็น
อาจโคจรอยู่ห่างในบางครั้ง
มิใช่อยู่ลำพัง ใช่ร้างเห็น
เพียงเวลาพริบไหลใต้ฟ้าเพ็ญ
ฉันยังเป็นดอกไม้  ... ใต้ดวงดาว