เถาวัลย์

นกตะวัน

เราเดินชมนกสองข้างถนนมาเรื่อยๆ แต่เนื่องจากแต่ละคนต้องการแสวงหานกที่ตนยังไม่เคยเห็น คณะของเราจึงเริ่มแยกออกเป็นกลุ่มละสองคนบ้าง สามคนบ้าง แต่บางคนเดินดูนกคนเดียว ผมกับฐานิชย์เดินดูนกกันมาเรื่อยๆ ส่วนใหญ่เป็นนกที่ผมเคยเห็นแล้ว จนกระทั่งเดินมาถึงปากทางออกของเส้นทางศึกษาธรรมชาติ จึงหยุดรอคนอื่นเพื่อเข้าไปดูนกในเส้นทางศึกษาธรรมชาติพร้อมกัน ผมจึงมองดูเถาวัลย์มากมายที่ขึ้นเกี่ยวพันต้นไม้ใหญ่ตรงปากทาง
เถาวัลย์เฟื้อยเลื้อยกระหวัดรัดไม้ต้น
เบี่ยงซ้ายวนเวียนมั่นพันพฤกษา
ขอเกาะเกี่ยวเลี้ยวลดคดเคี้ยวมา
ขึ้นสู่ฟ้าแสวงแดดแผดกล้าแยง
ด้วยชีวิตลิขิตไว้ให้ยืนหยัด
จึงต้องลัดเร่งไต่มิหน่ายแหนง
หากเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าช้าหมดแรง
ถูกปล่อยแห้งเหี่ยวเฉาเน่าคาดิน
มิเคยคิดปลิดฆ่าพฤกษาไหน
แค่เกาะไว้ขึ้นเวียนเพียรเลื้อยผิน
มุ่งหาแดดแผดกล้าจ้าแผ่นดิน
ชีพมิสิ้นเพราะแสงแห่งตะวัน
เพราะพฤกษ์พรรณหนั่นแน่นแผ่นผืนป่า
มิอาจหาหนทางย่างเหหัน
ยากเอนมาหาแสงแย่งที่กัน
ต้องเป็นวัลย์เลื้อยไวได้แสงดี
เรารออยู่นานมากแต่ไม่เห็นมีใครเดินมาถึงสักที จึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปดูนกในเส้นทางศึกษาธรรมชาติกันก่อน แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไป น้องกรเดินมาถึงพอดี เราจึงเดินเข้าไปกันเพียงสามคน สองข้างทางในช่วงแรกเต็มไปด้วยไผ่กอใหญ่ๆ ตามพื้นดินมีใบไผ่แห้งหล่นเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ต้นห้อมช้างที่ออกดอกสีชมพูเมื่อคราววันปีใหม่ที่ผ่านมาเหลือแต่ต้นกับใบเท่านั้น ไม่มีดอกให้เห็นอีกแล้ว มีแต่พุ่มเข็มป่าที่ยังคงออกดอกสีขาวให้เห็นอยู่บ้าง
เยือนทุ่งใหญ่อีกครั้ง 7
22 มกราคม 2548