แม้ต้องไปไกลจากสุดฟากเสมอ รู้ว่าเธอรักมากยากลืมฉัน หากชีวิตลิขิตแล้วไม่แคล้วกัน คงสักวันเว้นว่างไม่ห่างไกล แต่ตัวฉันนั้นนกต้องผกผิน หลงฟ้าดินแดนป่าพฤกษาไสว ชอบท่องเที่ยวเลี้ยวหาพนาไพร จิตแจ่มใสเสรีไม่มีจาง มิอาจเป็นเช่นของเขาปองหวง ไม่ชอบควงสักคนจนต้องห่าง เลยปล่อยเขาเศร้าใจให้ฝันค้าง โปรดปล่อยวางเว้นฉันนั้นสักคน ต้องขอบใจไมตรีที่มอบให้ มีน้ำใจประจำย้ำทุกหน ขอเก็บรักสลักให้ใส่กมล ฉันสุขล้นเรื่อยไปแม้ไกลเธอ แด่ ผู้หญิงไร้เงา เจ้าของบทกวี ฉันรู้ 6 เมษายน 2548
6 เมษายน 2548 09:34 น. - comment id 449947
ิเพราะจังนะคะ แวะมาเยี่ยมคะ
6 เมษายน 2548 13:21 น. - comment id 450006
อืม ครับ นาน ๆ จะเห็นคุณ แต่งกลอนรัก ซึ้งดีเหมือนกันครับ
6 เมษายน 2548 20:50 น. - comment id 450130
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = เป็นคำปฏิเสธที่แม้จะนุ่มนวลแต่ก็โหดร้ายค่ะ * สงสารเธอคนนั้นจัง * = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
7 เมษายน 2548 00:50 น. - comment id 450220
แม้เธอมีสุขล้นฉันหม่นหมาง การแยกทางไปจากลำบากเหมือน แต่อย่างไรบอกกล่าวเฝ้าย้ำเตือน ทั้งปีเดือนห่วงใยใจยังคอย แถมรับรู้อยู่แล้วมิแคล้วว่า การจากลาพาหรรษามิใช่น้อย เพราะเธอชอบท่องเที่ยวเกี่ยวกะดอย ฉันจึงยอมรอคอยไม่น้อยใจ แต่อย่างไรระวังบ้างยามห่างฉัน อย่าให้มีใครร่วมฝันอย่าหวั่นไหว เพราะฉันขอเรื่องเดียวเกี่ยวกับใจ อย่ามีใครชิดใกล้ให้แทนกัน ส่วนเรื่องการห่างไกลไม่มาหา ฉันไม่เคยจะว่าหรือเหหัน เพราะรับรู้อยู่ในจิตนิจนิรันดร์ คู่กันแล้วไม่แคล้วกันนั้นแน่นอน *-*ขอบคุณค่ะสำหรับกลอนไพเราะที่แต่งตอบให้ ปลื้มจัง*-*
7 เมษายน 2548 13:07 น. - comment id 450419
กลอนเพราะมากค่ะพี่ที ความหมายดีด้วยค่ะ คิดถึงพี่นะคะ
8 เมษายน 2548 13:36 น. - comment id 450971
ดีเลยกำลังหากลอนบอกเลิกพอดี...อิอิอิ