เม่นใหญ่

นกตะวัน

หลังอาหารมื้อค่ำเราข้ามถนนกลับมานั่งล้อมวงสนทนากันหน้าบ้านพักซึ่งมีโต๊ะยาวและม้านั่งอย่างดี เนื่องจากในโรงเรือนมีนักศึกษานั่งคุยกันเต็มไปหมด เพราะมีนักศึกษามาพักแรมที่นี่มากเหลือเกินในวันนี้ เรานั่งดื่มกาแฟและรับประทานอาหารว่างกันสักพัก จึงออกไปเดินตามถนนแล้วใช้ไฟฉายส่องดูตัวอะไรไปเรื่อย แล้วไฟฉายของนายโต้งส่องไปกระทบกับดวงตาสีเขียวเรืองหลายคู่ของ เม่นใหญ่ (East Asian Porcupine) ซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลจากถนนมากนัก
เจ้าเม่นใหญ่ใกล้เราเอาแต่หนี			
วิ่งเร็วรี่ซ่อนเร้นเห็นแล้วหาย
ขนหนามแหลมแซมใส่ไว้เต็มกาย			
อันตรายทั่วร่างช่างน่ากลัว
คงเที่ยวมองจ้องมาหารากไม้				
มองเห็นได้ด้วยตาฝ่ามืดสลัว
ยามแสงส่องต้องมาหน้ามึนมัว			
ตาเขียวทั่วทุกหย่อมเม่นด้อมเดิน
ฟันหน้าคมสมใจให้ขยาด				
งับตัดขาดแคล่วคล่องต้องสรรเสริญ
กระดูกแกร่งแข็งมากไม่ยากเกิน			
เคี้ยวเล่นเพลินแผล็บเดียวมิเสียวฟัน
คนยังล่าหากันสรรกินแท้				
ควรเหลียวแลรักษ์ไว้ไม่เหหัน
เพื่อเม่นอยู่คู่ไทยไม่สูญพันธุ์			
เห็นทุกวันทั่วป่ากลางราตรี
เราเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงทางสามแพร่ง ตรงไปข้างหน้าเป็นสนามหญ้ากว้างซึ่งเจ้าหน้าที่ใช้สำหรับเตะฟุตบอลในเวลาเย็น เราแลเห็นดวงตาสีเขียวเรืองหลายคู่อยู่ในสนาม ครั้งแรกเข้าใจว่าเป็นกวางป่า (Sambar Deer) แต่พอยกกล้องส่องดูจึงรู้ว่าเป็นเนื้อทราย (Hog Deer) เพราะมีลำตัวค่อนข้างเล็กอย่างเห็นได้ชัด เราเดินเลี้ยวไปทางซ้ายซึ่งสองข้างถนนในช่วงนี้เป็นป่าดิบเขาที่แน่นทึบ ทางด้านซ้ายเรายังได้เห็นเม่นใหญ่อีกหลายตัวรีบวิ่งซุกซอกหนีเรา
ชมหมู่ปักษา กลางป่าภูเขียว 14
13 พฤศจิกายน 2547