ทุ่งกระมัง

นกตะวัน

เราเดินดูนกสองข้างถนนมาเรื่อยๆจนมาถึงทางสามแพร่ง หากเดินตรงขึ้นไปจะพบกับบึงน้ำขนาดใหญ่อีกบึงหนึ่งซึ่งมีทางเดินอ้อมบึงไปได้อีกไกล แต่เราเดินเลี้ยวมาทางขวา ผ่านหน้าสำนักงานเขตฯ ทางด้านซ้าย จนมาถึงบ้านพักของเราทางด้านขวาซึ่งร่มรื่นไปด้วยไม้ยืนต้นมากมาย ฝั่งตรงกันข้ามเป็นโรงเรือนสำหรับนั่งรับประทานอาหาร เบื้องหลังโรงเรือนหลังนี้คือ ทุ่งกระมัง อันกว้างไกลสุดสายตา แลเห็นแต่ผืนหญ้าสีเขียวตัดกับท้องฟ้าสีคราม
ทุ่งหญ้าร้างกลางป่าภูผาเขียว			
กว้างใหญ่เชียวชอุ่มเขียวชุ่มฉ่ำ
แสงแดดส่องต้องมาพาสวยล้ำ			
กวางเก้งย่ำเหยียบดินกินยอดใบ
ณ แดนดินถิ่นนี้มีนกเขียน				
นกกระเรียนเริงร้องก้องฟ้าใส
แต่สูญพันธุ์ทันตาแสนอาลัย				
อีกเมื่อไรเล่านกโผผกมา
หญ้าสูงลิ่วทิวแถวแนวสะพรั่ง			
ทุ่งกระมังมองไปไกลสุดผา
ผืนหญ้าเขียวเหลียวไปกว้างไกลตา			
ตัดแผ่นฟ้าเมฆฟ่องลอยล่องจูง
ป่าไม้ล้อมห้อมไว้ไกลทุกด้าน			
วิหคผ่านโผผินบินเป็นฝูง
ดงหญ้าแน่นแผ่นใหญ่ไม่ชักจูง			
ทิวหญ้าสูงแสนคมผสมคา
ในอดีตทุ่งกระมังแห่งนี้เคยเป็นแหล่งอาศัยหากินของ นกกระเรียน (Sarus Crane) ฝูงใหญ่ แต่สูญพันธุ์หมดสิ้นไปนานมากแล้วเพราะถูกชาวบ้านล่ายิง แต่กรมอุทยาน สัตว์ป่าและพรรณพืชได้ดำเนิน โครงการนกกระเรียนคืนถิ่น โดยนำพันธุ์นกกระเรียนจากเวียดนามมาเพาะเลี้ยงไว้ในกรงใหญ่ริมทุ่งกระมัง เพื่อเพาะขยายพันธุ์นำนกกระเรียนมาปล่อยคืนสู่ทุ่งกระมังอีกครั้ง แต่ยังไม่ประสพผลสำเร็จ เพราะนกกระเรียนที่ปล่อยไปแล้วมักไม่รอด
ชมหมู่ปักษา กลางป่าภูเขียว
13 พฤศจิกายน 2547