สนามบิน

นกตะวัน

หลายคนต้องการนั่งรออยู่ในศาลาเพื่อซุ่มถ่ายภาพนกเป็ดน้ำ ผม แอ๊ดและเจี๊ยบจึงเลี่ยงออกจากศาลา เลี้ยวซ้ายเดินไปตามถนนจนถึงหอดูนกซึ่งตั้งสูงเด่นตระหง่านห่างจากอาคารสำนักงานเขตฯออกไปทางเหนือ พอขึ้นไปถึงชั้นบนสุดเราแลเห็นทุ่งหญ้าน้ำขังสีเขียวขจีอันใหญ่โตและกว้างขวางราวกับสนามบิน เหมาะสำหรับให้นกน้ำนานาชนิดบินลงมาเดินลุยหากิน ถัดจากทุ่งหญ้าน้ำขังออกไปทางตะวันออกเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่แลดูโล่งจนสุดตา
มองลงไปไกลแสนผืนแผ่นหญ้า			
กว้างคณาทุ่งน้ำที่ต่ำเสมอ
ใครหนอสร้างถางไว้ให้นกเจอ			
เพียงแค่เผลอเดินเพียบย่างเหยียบกัน
ทั้งปากห่างยางโทนขาวโพลนเห็น			
อีโก้งเด่นกระสาแดงแฝงสุขสันต์
ยางเปียซุ่มกลุ่มตีนเทียนบินเวียนพลัน			
ดั่งสวรรค์บนดินถิ่นนกนา
ฝูงกาบบัวรัวปีกบินหลีกร่อน				
ฝ่าแดดรอนโผลงตรงเข้าหา
เห็นลานบินถิ่นทุ่งมุ่งลงมา				
ลุยท้องนาสนามบินหากินไป
ครั้นหน้าแล้งแห้งไปไม่เห็นน้ำ			
ฝูงวัวย่ำเหยียบดินทั่วถิ่นไหน
และเล็มหญ้าคราร้อนร่อนเร่ไกล
รอฝนใหม่มาเยี่ยมเต็มเปี่ยมดิน
บ่ายคล้อยมากจนเลยเวลา 15.00 น. ไปนานมากแล้ว เราจึงเดินทางออกจากเขตห้ามล่าสัตว์ป่าอ่างเก็บน้ำสนามบิน แล้วเลี้ยวขวาแวะเข้าไปดูนกน้ำที่หนองโสนสักพัก ไม่พบนกอะไรมากนัก เพราะมีการขุดลอกหนองเพื่อกักเก็บน้ำไว้ใช้ในหน้าแล้ง หลังจากนั้นจึงเดินทางกลับ มาถึงอำเภอนางรองในเวลาใกล้ค่ำ จึงแวะรับประทานมื้อค่ำข้าวขาหมูรสเด็ดในตลาดจนกระทั่งมืดค่ำ เราใช้เวลากว่า 3 ชั่วโมงทีเดียวกว่าจะเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพฯ
นกกระสาดำ ที่อ่างเก็บน้ำห้วยตลาด 15
6 พฤศจิกายน 2547