::: เดียวดาย :::

ชมอักษร

สะเทือนลั่น สนั่นฟ้า มหานที
หลบหลีกหนี สู่ป่า พนาสณฑ์
ออกให้ห่าง ร้างไกล จากผู้คน
ไปดั้นด้น ค้นหา ค่าหัวใจ
พเนจร ร่อนไป ในไพรกว้าง
ระยะทาง ข้างหน้า ทายท้าให้
ความเป็นคน รนสู้ รู้กันไป
หนีแรมไกล ใฝ่หา ค่าของเรา
กอบหัวใจ ดวงนี้ ที่ไร้ค่า
ไปตามหา ความสงบ ลบความเศร้า
ซานโซเซ เพื่อลืม กลืนรักเก่า
เอาความเหงา เดียวดาย คลายอารมณ์
เก็บความคิด สะกิดย้อน ความตอนเก่า
รอยความเศร้า เอาทิ้งไป ไม่สะสม
อยากจะหนี ลี้จาก ความตรอมตรม
จึงซานซม ไม่สมรัก หักใจมา
ยามค่ำคืน มองนภา น้ำตาไหล
หนาวหัวใจ คนเคยข้าง ห่างล้างลา
สั่นสะท้าน ถึงเดือน ดวงดารา
หวิวเหว่ว้า คราเห็น เพ็ญดับเงา
เสียงเรไร หวีดร้อง ก้องในอก
ทิวไม้โยก โบกแกล้ง แสร้งรุมเร้า
ให้สะเทิ้น สะท้อนจิต คิดซึมเซา
แสนเปลี่ยวเหงา เจ่าจับ คับอกตรม
เก็บไว้นาน มาแล้ว แก้วที่ร้าว
เรื่องราวเศร้า กดชีวิต จิตทับถม
อกจะแยก แตกปริ สิ้นภิรมย์
ได้แต่บ่ม ข่มใจ ไว้กับตัว
อยู่ดายเดียว เปลี่ยวใจ ให้ชินเข้า
ยึดแสงเงา จันทรา ฟ้าสลัว
ปลีกวิเวก เฉกชน คนขลาดกลัว
แล้วล้อมรั้ว หลีกร้าง ห่างผู้คน 
....................................