แม่ปาน

นกตะวัน

เราทยอยเดินตามกันไปตามทางเดินที่ทำเป็นขั้นบันไดซึ่งค่อยๆสูงชันลัดเลาะเลียบลำธารน้ำตกไปเรื่อยๆ แต่ทางเดินในช่วงนี้เปียกชื้นและมีตะไคร่จับจนลื่นจึงต้องเดินด้วยความระมัดระวัง เนื่องจากมีละอองน้ำตกสาดกระเซ็นลงมาจนเย็นอยู่ตลอดเวลานั่นเอง สองข้างทางในช่วงนี้เต็มไปด้วยมอส เฟินและกนกนารีขึ้นอยู่หนาแน่นมากกว่าในช่วงที่ผ่านมา แล้วเดินไต่บันไดไม้ที่ค่อนข้างผุไปอีกหลายคั่นขึ้นไปยังจุดชมน้ำตก แลเห็นน้ำตกแม่ปานสูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้า  
โอ้แม่ปานผ่านป่าเพื่อมาเห็น			
น้ำตกเร้นสูงลิ่วจากกิ่วผา
สายน้ำไหลใสแรงหล่นแข่งมา		
กระแทกฝ่าฟุบหินหักบิ่นคลอน
แลสูงล้ำค้ำฟ้าสง่าใส			
สวยยิ่งใหญ่ยืนหยัดซัดสิงขร
อยู่ในหมอกหยอกล้อคอยง้องอน		
หลับใหลซ่อนซบผากลางป่าดง	
เหมือนล้นหลั่งสั่งป่าจากฟ้ากว้าง			
แฝงตัวพรางซอกผาพาลุ่มหลง	
ผ่านพงไพรในหล้าไหลฝ่าลง			
อยู่ยืนยงยั่งยืนเย็นชื่นกาย
แสนยินดีปรีดาได้มาเยี่ยม			
เต็มสุขเปี่ยมปลื้มนักรักไม่หน่าย	
รับละอองฟองกระเซ็นเย็นขวาซ้าย		
สัมผัสกายก่อนกลับค่อยลับลา
เรายังคงยืนดูน้ำตกแม่ปานที่สูงตระหง่านไหลหลั่งลงมาจากหน้าผาสูงชันอยู่อีกนาน เพราะนานๆสักครั้งจึงมีโอกาสเข้ามาเยี่ยมชมน้ำตกที่สูงที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่แห่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงฤดูฝนที่มีน้ำไหลแรงมากเป็นพิเศษ และมีสายหมอกโรยตัวปกคลุมอยู่ตลอดเวลา จนดูราวกับว่าสายน้ำตกไหลหลั่งหล่นลงมาจากฟากฟ้า เพราะความงดงามของน้ำตกแห่งนี้ ก่อนเดินทางกลับพวกเราจึงถ่ายภาพร่วมกันไว้เป็นที่ระลึกเบื้องหน้าน้ำตกแม่ปาน  
ตามหาลมปีกที่คิดถึง ปลายทางหิมาลัย 11
31 กรกฎาคม 2547