แค่ขอรักเธอ

อัลมิตรา

บนเส้นทางสายเปลี่ยวที่เดียวดาย
มีแต่กายทุกข์ทนเป็นคนเหงา
ภาพแห่งสุขมิพบประสพเงา
ทางสายเศร้าเป็นเพื่อนมิเคลื่อนคลาย
อยู่อย่างไร้หัวใจเพื่อใครอีก
รอยยิ้มปลีกฉีกลี้ไร้ที่หมาย
มิเอื้อมฝันพร่ำเพ้อจนเธอกราย
ฝากเส้นสายลายรักลงปักใจ
เหมือนพื้นดินร้อนแห้งเพราะแล้งน้ำ
ความชุ่มฉ่ำแช่มชื่นคืนไสว
เช่นพฤกษาผลิดอกบอกใครใคร
วันสดใสลับทวนกลับหวนมา
กาลที่ผ่านทำให้ใจรักกัน
เกิดสัมพันธ์ชื่นทรวงให้ห่วงหา
แต่ความรักสดใสที่ไกลตา
ถึงเวลาก็สลายกับสายลม
แค่ขอมีเธออยู่เคียงคู่นัย
เก็บเอาไว้ซ่อนใส่ในใจขม
เงาข้างข้างร้างไกลไม่ภิรมย์
ไม่ได้ชมได้ชื่นมิฝืนใจ
ตั้งแต่ห่างกันไปใจโศกศัลย์
ไม่เคยฝันดีดีที่สดใส
นัยตาหลับร้าวล่วงเจ็บทรวงใน
ยามหลับไหลตื่นผวาน้ำตาพรม
แค่ขอมีเธอเก็บไว้ในใจเหงา
เพียงแบ่งเบาวันคืนที่ขื่นขม
ใจคนคอยได้ชื่นรื่นอารมณ์
ก็สุขสมตามประสา..คนบ้าคอย
อยากขอให้เธอหวนมาสักนาที
เพียงแค่นี้สุขใจมิใช่น้อย
แต่ทุกวันโรยลาน้ำตาปรอย
เพราะเธอปล่อยรักสิ้นไม่ยินดี
ขอสักนิดเสี้ยงใจแบ่งให้บ้าง
มันอ้างว้างโศกสลดหมดราศรี
คำคร่ำครวญเรียงร้อยถ้อยวจี
แค่ขอมีรักของเธอ..เผลอให้มา