ยอยศผู้เป็นที่รัก

วสุนทรา

...ร้อยจำนรรจ์พันวจีไม่สุดสิ้น 
ร้อยประทิ่นทบทวนถ้อยพิศุทธิ์ศรี 
ร้อยประโยคขึ้นเขียนคำสุนทรี 
ี้ี้ร้อยกวีแด่..อนงค์องค์ปรียา 
..ร้อยหทัยร้อยใจที่เปี่ยมรัก 
ร้อยความภักดิ์ร้อยฤดีที่ห่วงหา 
ร้อยเอ็นดูร้อยอุระล้นเมตตา 
ร้อยพจนาผ่องใสไว้ประทาน 
.กลั่นสุนทรพรวลีพาทีเจิด 
เพราะพริ้งเพริศเลิศวรรณศิลป์รินรสหวาน 
จารให้นุชสุดประเสริฐเลิศดวงมาน 
ด้วยหนึ่งจิตและวิญญาณแห่งกวี.. 
...แด่..เธอ... 
ประดุจจอมใจ..ไอศูรย์..ทูลกระหม่อม 
ดั่งฟ้าน้อม...โน้มกิ่ง..ลงมาหา 
เธอเป็นแรงจูงใจหลอมวิญญา 
เธอคือ..ดวงดอกฟ้า.เคียงท่าธรรม์ 
สุดจะกล่าว...ในบุญเธอ..ที่เลอเลิศ 
เรียงลำดับทรัพย์ประเสริฐกว่าสวรรค์ 
เกินจักเรียงร้อยกรองมาจำนรรจ์ 
สุดจะกลั่นกลิ่นบุญสุนทรพาที 
...เธอ..ผู้มีดวงหทัยงดงาม..ราวบุษบงแย้มกลีบหวาน..รับแสงอุษาเจิดจ้าท่ามอรุณ 
...เธอ..ผู้มีวจีการุญ..ถ้อยคำอบอุ่น.ต่อมวลหมู่นรากร 
..เธอ...ผู้มีรูปโฉมงามงอน...กิริยาชดช้อยอรชร..แรกยลประทับตรึงตรา 
..เธอ..ผู้มีสองหัตถา..โอบอุ้มภาดา..ประดุจธารทิพย์ภิรมย์ 
..เธอ..ผู้มั่นทางบรม...ห่างไกลตรอมตรม..อยู่บ่มวรบทรสธรรม 
..เธอ...คู่ใจธารธรรม์..โลกสดใสไม่ชอกช้ำ...แม้นสักคำมิเคยให้ขุ่นข้องหมองใจ 
..เธอ..ยามแย้มยิ้มปราศรัย...ให้ใจสงบร่มเย็น 
..เธอ...ผู้เคยบำเพ็ญ..สุขแลคุกเข็ญ..มานับเนื่องอนัตตกาล 
..บัดนี้เราขอร้อยกานท์..ประโคมคำขาน..จารแด่..นางผู้เป็นจอมใจ..ด้วยจิตรักจิตประทับไว้...มั่นคงนิรันดร์ไป...ตราบกว่าลุถึงนฤพาน...