จำความได้ ตอนเป็นเด้ก น่ารักนัก มีคนทัก เวลาเดิน ไปเที่ยวไหน ปะป๋ายิ้ม แม่ก็ยิ้ม ด้วยภูมิใจ มีลูกได้ ชื่นชม สมใจนา เข้าอนุบาล ป๋าวิ่งพล่าน หาตังค์จ่าย เพื่อลูกได้ เล่าเรียน เพียรศึกษา เรียนพิเศษ ภาษาต่าง ๆ มากมายน่ะ ทำเหมือนว่า ตัวของเรา เป็นเจ้านาย ทุกเช้าเย็น ปะป๋าเวียน เพียรรับส่ง สอนให้ตรง เวลา อย่าหนีหาย เกิดเป็นคน ตรงเวลา ต้องทำได้ เคี่ยวเข็ญให้ เป็นนิสัย อันถาวร ทุกค่ำเช้า มีมือคอย เกี่ยวก้อยหนู บอกให้ดู ข้างหน้าหลัง ระวังก่อน ข้ามถนน ทางม้าลาย นะบังอร ป๋าช่วยสอน ทุกสิ่งอย่าง ให้เข้าใจ เป็นวัยแห่ง ความสุข โดยเที่ยงแท้ มีทั้งแม่ ปะป๋าคอย เอาใจใส่ แต่หากทราบ โตขึ้นนั้น เราเสียใจ ขอแค่ได้ เป็นเด็ก ๆ ไม่อยากโต
5 กุมภาพันธ์ 2547 17:15 น. - comment id 212274
เมื่อเป็นเด็ก ตัวยังเล็กอยู่ ตอนนี้ก็รู้ ว่าเราเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ***ไม่อยากเป็นผู้ใหญ่เช่นกันครับ อยากเป็นเด็กเหหมือนเดิม ต่อๆไปนานๆ แต่ก็เป็นไปไม่ได้***
9 กุมภาพันธ์ 2547 16:04 น. - comment id 213882
ตรงเวลาเป็นนิสัยที่แสนดี เพราะทุกวันเวลานี้ช่างมีค่า จึงทำให้เรานั้นต้องมั่นรักษา และพบใครหนาตามเวลาที่นัดไว้ *-*กลอนไพเราะมากเลยค่ะ*-*