ใต้แสงจันทร์

นกตะวัน

ดวงตะวันลับฟ้าไปนานแล้วจนความมืดเข้ามาครอบงำตั้งแต่หัวค่ำ แต่แสงเทียนที่ส่องสว่างอยู่หน้าบ้านเอเฟรมและหน้าเต็นท์หลายหลัง รวมทั้งที่เต็นท์กลางแจ้งของเรา ทำให้ค่ำคืนนี้มืดไม่สนิทนัก แต่หนาวเย็นจับขั้วหัวใจทีเดียว จนผมต้องเอาเสื้อกันหนาวมาใส่เพิ่มอีกตัว เราทานอาหารค่ำกันอย่างมีความสุขแม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวัน และแทบไม่มีใครได้เห็นนกขัติยากันเลย คืนนี้ดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองสุกใสสวยงามเหลือเกิน
เห็นเดือนเพ็ญเด่นฟ้าพาใจสั่น		
เงียบเหงาพลันทันใดเศร้าใจแสน
ด้วยฉันไปไกลรุดจนสุดแดน			
สู่แว่นแคว้นแผ่นดินขอบถิ่นไทย
ฉันเหม่อมองจ้องจันทร์คืนวันนี้		
ทั้งทั้งที่ไม่มีเธอเจออยู่ใกล้
ทนหนาวเหน็บเจ็บปวดร้าวรวดใจ		
เธออยู่ไหนใยไม่หวนทวนกลับมา
เคยเคียงกันวันนั้นฉันยังจำ			
เธอพลอดพร่ำรำพันหันเรียกหา
ใต้แสงจันทร์วันเพ็ญสวยเย็นตา		
ฉันไขว่คว้าพาพลอดก่ายกอดกาย
ณ วันนี้มีจันทร์อันสวยเด่น		
แต่ไม่เห็นเป็นเธอเจอใจหาย
อยู่คนเดียวเดี่ยวโดดช่างโหดร้าย	
แม้จันทร์ฉายไม่วายเฉาจึงเหงาทรวง
ก่อนที่ผมจะเข้าไปนอนในเต็นท์เพราะอากาศข้างนอกหนาวเย็นจัดเหลือเกิน นายวัชระได้แวะเข้ามาพูดคุยที่เต็นท์กลางแจ้ง และเล่าให้ฟังถึงนกกะรางหางแดง (Red-tailed Laughingthrush) ฝูงใหญ่ที่เขาได้พบเห็นใกล้ๆยอดดอยผ้าห่มปก ทำให้ใครต่อใครอยากจะขึ้นไปให้ใกล้ยอดดอยอีกสักครั้ง เพราะหวังที่จะได้เห็นนกชนิดนี้ ทั้งๆที่บางคนได้ตัดสินใจที่จะเดินดูนกแถวๆนี้แล้ว เนื่องจากปีนป่ายขึ้นเขาในวันนี้เหน็ดเหนื่อยมาก