เนินหฤโหด

นกตะวัน

ผมลุกขึ้นยืน มองดูเนินสูงชันไม่ต่ำกว่า 75 องศาที่ลาดขึ้นมาจากลำห้วยแม่สาว ประมาณไม่ถูกว่าจะสูงสักกี่เมตรกว่าจะปีนขึ้นไปถึงสันเขาข้างบนซึ่งมองไม่เห็น เพราะมีต้นไม้ขึ้นบดบังอยู่หลายชั้นนัก และตามเส้นทางที่ต้องเดินไต่ขึ้นไปแทบไม่มีต้นไม้เล็กๆให้ใช้เหนี่ยวรั้งได้เลย นอกจากต้นหญ้าและวัชพืชคลุมดิน มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่บ้างเป็นระยะๆพอใช้เป็นร่มเงาสำหรับหยุดพักได้ แล้วจึงข้ามลำห้วย ก้าวเดินขึ้นไปตามรอยเท้าของคนก่อน
ค่อยตะกายป่ายปีนจากตีนเนิน		
มองเผินเผินเกินกำลังวังชาไหว
ดูสูงชันรันทดแทบหมดใจ			
เห็นต้นไม้ไกลลิบแค่หยิบมือ
ทั้งก้อนหินดินร่วนเรรวนนัก			
เดินกระอักยักท่าไม่กล้าหือ
เท้าก้าวไปให้มั่นพลันใช้มือ			
เที่ยวคว้ายื้อถือหญ้ามารั้งไป
ต้องคอยหยุดทรุดนั่งกำลังเฉื่อย		
แสนปวดเมื่อยเหนื่อยล้าขาไม่ไหว
เจ็บหัวเข่าเข้ากระดูกไม่ถูกใจ			
แทบคลื่นไส้ใคร่อาเจียนวิงเวียนจัง
แถมหนทางวางไว้ให้ซิกแซ็ก			
ไต่หอบแฮกซอกแซกพลางกุยทางหยั่ง
พอมาถึงซึ่งสันเนินเดินไม่ยั้ง			
จนกระทั่งนั่งทรุดหยุดเสียยาว			
ผมขึ้นมาถึงสันเขาข้างบนแล้ว มองตามเนินลาดขึ้นไป แลเห็นพี่หนูนั่งพักผ่อนอยู่ริมทางห่างออกไปไม่ไกลนัก แต่พอมองลงไปยังห้วยแม่สาวข้างล่าง ผมมองไม่เห็นเสียแล้ว เพราะมีเรือนยอดของต้นไม้บดบังกันอยู่หลายชั้น และยังมองไม่เห็นสาวเจี๊ยบอีกด้วย ผมจึงนั่งพักต่อไปเรื่อยๆเพื่อรอให้สาวเจี๊ยบขึ้นมาสมทบ กว่าสาวเจี๊ยบจะขึ้นมาถึงผมก็ได้พักผ่อนจนหายเหนื่อยหายเมื่อยไปนานแล้ว จึงดื่มน้ำสักนิด แล้วพากันเดินต่อเพื่อไปสมทบกับพี่หนู