หนทางขึ้นสู่ดอย

นกตะวัน

อาไกพาเราย้อนกลับออกมาตามเส้นทางเดิม เลี้ยวซ้ายเข้าถนนเลี่ยงเมือง แล้วเลี้ยวซ้ายอีกครั้ง ผ่านหมู่บ้านและไร่นาของชาวฝาง จนกระทั่งเริ่มขึ้นดอย ถนนราดยางที่ค่อนข้างดีจึงเปลี่ยนไปเป็นถนนดินลูกรังที่ค่อนข้างแย่ เพราะนอกจากอัดไม่แน่นแล้ว ดินยังร่วน เป็นหลุมเป็นบ่อในบางช่วง จนเราต้องนั่งโขยกเขยกกันมาตลอดทาง ทั้งยังต้องทนรับเอาฝุ่นแดงที่ฟุ้งตลบเข้ามาเต็มกระบะท้าย โดยเฉพาะในเวลาที่มีรถแล่นนำหน้าหรือแล่นสวนมา
รถขับขนคนของแน่นกองก่าย		
แล่นเบี่ยงซ้ายป่ายขวาช่างน่าเสียว
โขยกโยกเยกไปกลางไพรเปลี่ยว		
ได้แต่เหลียวเอี้ยวมองฝุ่นต้องหนา
สองข้างทางร้างบ้านย่านชุมชน		
แลไม่พ้นต้นไม้แน่นในป่า
ยินแต่นกวิหคร้องก้องเรื่อยมา		
โอ้ปักษาข้ามองจ้องอยู่นาน		
แสงแดดจ้าพาใจให้ลอยล่อง			
สายตาท่องมองฟ้านภาผ่าน
มองเหวลึกนึกพรั่นหวั่นอยู่นาน		
จิตฟุ้งซ่านจนผ่านบ้านจีนฮ่อ
เข้าร่มเงาเหล่าไม้ในป่าแน่น			
ลมพัดแล่นลูบไล้โลมใจฝ่อ
ป่าดิบเขาเข้าท่าตั้งตารอ			
เห็นต้นก่อง้อสนขึ้นปนกัน
ผม นายแม็ค และนายเกษตร นั่งโขยกเขยกกินฝุ่นอยู่ที่กระบะท้าย นานแค่ไหนแล้วผมจำไม่ได้ จำได้แต่เพียงว่า สองข้างทางเป็นป่าเบญจพรรณหรือป่าผสมผลัดใบที่ร้อนและแล้งแห้ง เพราะต้นไม้กำลังผลัดใบ แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นป่าดิบเขาที่มีสน ก่อ และนางพญาเสือโคร่งเป็นไม้เด่น จนกระทั่งอาไกพาเราขึ้นมาถึงที่ทำการหน่วยจัดการต้นน้ำดอยผาหลวง เราจึงมีเวลาลงมาปัดฝุ่นและยืดเส้นยืดสายนอกรถ