สองมือแม่

ปากกาเวทมนตร์

อันคำอื่นหมื่นแสนในแผ่นภพ 
หาได้ลบรสฉ่ำค่ำแม่จ๋า 
ดั่งเสียงพิณคนธรรพ์ในชั้นฟ้า 
บรรเลงมาพาใจให้สบาย 
แม่จ๋าแม่ แม่จ๋า ข้าฟังแล้ว 
ช่างเจื้อยแจ้วจับใจไม่รู้หาย 
ดุจมนต์ผ่องป้องกันอันตราย 
ทุกข์สลายเมื่อคำนึงถึงแม่ตน 

นั่งอ่านสมุดกลอนที่บันทึกคำกลอนในสมัยประถมก้อนึกถึงแม่ขึ้นมาจับใจ 
วันนี้ได้กลับมาอยู่กับแม่อีกครั้ง 
แม่เดินไปมาระหว่างครัวกับบ้าน ไม่นานก้อเป็นกับข้าวอร่อย ๆ มาให้ลูกได้อิ่ม 
สักพักขนมหวานชื่นใจก้อตามมา 
แต่แม่จะได้กินหรือเปล่า 
ลูกไม่รู้ 
ใคร ๆ ต่างก้อบอกว่าแม่ตัวเองทำกับข้าวอร่อยที่สุดในโลก 
ลูกก้อเช่นกัน 
ดูเหมือนว่ามือของแม่ทำอะไรได้มากมายไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย 
ไม่มีเวลาว่างสำหรับแม่ ยามสบายใจของแม่ก้อคือการเอาอกเอาใจลูกและพ่อ 
บางครั้งแม่ก้อจะง่วนอยู่ในสวน แม่ชอบปลูกต้นไม้ ไม่กี่วันต้นผัก มะเขือ พริกขี้หนู ตะไคร้ กะเพรา มะละกอก้อสูงใหญ่ให้ผลได้ลิ้มรส 
แม่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตลอดทั้งวัน 
เดี๋ยวกับข้าว กับแกล้ม ขนม 
เดี๋ยวล้าง เดี๋ยวปัดกวาด 
ถึงเวลาก้อเรียกลูกให้กิน 
มือมหัศจรรย์ของแม่พลิกผันทุกอย่างเป็นเสื้อผ้า เป็นเงินทอง เป็นกับข้าว เป็นต้นผัก 
และเป็นป้อมปราการอันแข็งแกร่งให้ลูกให้ซบหลบภัย 
สองมือแม่ราวกับเครื่องจักรอันวิเศษ เหมือนแก้วสารพัดนึก 
ใครหาอะไรไม่เจอไม่ต้องถามใครหรอก แม่รู้หมด 
และสุดท้ายสองมือแม่กลายเป็นก้ามปูที่หนีบได้เจ็บที่สุดในโลก 
แม่จ๋า ตั้งแต่เล็กลูกเห็นแม่สร้างแผ่นดิน สร้างชีวิตให้ลูก 
แม่ยอมทุกอย่าง ร่างกายแม่ผ่ายผอมเหงื่อรดท่วมตัวก้อยอม 
แต่ขอให้ลูกรักของแม่มีทุกอย่างเท่ากับคนอื่น 
แม่ยิ้มได้ แม่สอน ปากของแม่พร่ำบ่น แต่มือของแม่ก้อไม่เคยหยุดทำอะไรให้ลูก 
สองมือของแม่ช่างงดงามอมตะเหลือเกิน 
จนวันนี้ 
สองมือของลูกยังไม่ได้ทำอะไรคืนกลับให้แม่เลย 
แม่จ๋า 

แม่....แม่จ๋า ลูกมาบูชาแม่ 
รักเที่ยงแท้แม่ให้ใครจะเหมือน 
สองมือแม่จะสอยดาวจะสาวเดือน 
เพียงลูกเอื้อนเอ่ยปากอยากได้ชม 
เหงื่อแม่หยดหมดแรงแข้งขาสั่น 
แม่ไม่หวั่นแม้ต้องกลืนความขื่นขม 
อกแห้งผากหากฝืนยิ้มรื่นรมย์ 
เมื่อลูกสมหวังสิ่งดีแห่งชีวัน 

และวันนี้จึงได้เอ่ยอีกครั้ง 
ลูกกราบแนบท้าวแม่ 
จูบเท้าแม่อย่างที่แม่เคยจูบเท้าลูกเมื่อครั้งลูกยังเล็ก 
แม่ครับ ลูกรักแม่