หัวไม่อ่อนแต่อ่อนหัด

เชษฐภัทร วิสัยจร

น้ำที่ใสใยทวนกวนให้ขุ่น 
ใจวอดวุ่นวาจาประสาหญิง 
ตามอารมณ์ขมเคียดเกลียดชังชิง 
มองทุกสิ่งในทางลบจบกระบวน 
แม้ยอดหญิงเมธีที่ว่าแน่ 
ยังพ่ายแพ้แก่อารมณ์ระทมป่วน 
คำอวดอ้างวางโตคือโซ่ตรวน 
รวมร้อยเล่ห์เรรวนควรหรือเธอ? 
ตามวิถีตีกลอนอย่างอ่อนหัด 
ความบันทึก คำจัด บรรทัดเสมอ 
แต่ไม่ตีใจคน บ่นละเมอ 
ซ้ำยังเผลอ เออออ เพราะอารมณ์ 
อันกลอนหวานหว่านไว้ว่าให้หวาน 
เติมน้ำตาล จนพาล อด ลืมรสขม 
กลอนโดดเดี่ยว เปลี่ยวเปล่า เศร้าระทม 
น้ำตาตรม ต้องเติมไว้ ให้จดจำ 
เขียนกลอนโทษโกรธขึ้งทะมึงหน้า 
ต้องหลั่งเลือด เดือดด่า มาขย้ำ 
เย้ยกระดาษ บาดหัวใจ ให้ระยำ 
ขยี้ขยำ ซ้ำด้วยเลือด เดือดวิญญาณ 
แก้วมณี อธิพจน์ จรดร้อย 
คือร่องรอย สร้อยครูบา พาขับขาน 
อภิวาท อภิรัตน์ จรัสจาร 
ใส่สันดาน สอดถนิม พริ้มแพรวพราย 
น้ำที่ใสใยทวนกวนให้ขุ่น 
ให้อกอุ่น แม่เนื้อทอง ต้องหดหาย 
ขมวดนิ่วคิ้วยุ่ง เหมือนยุงลาย 
พี่เสียดาย รอยสาว จะเก่าไว 
ดีกันนะ ดีกัน คืนฉันท์มิตร 
หมายสนิทนวลน้องผ่องวิสัย 
นะอย่าด่วนเร่งรัดตัดสไบ 
ตามประสากลอนพาไป มันไม่ดี