-บทสังวาส-

กวินทรากร

พอดีได้อ่าน มหามนตรา ของอัลมิตรา สดุดใจกับชื่อพระเอกในนิยายที่มีชื่อว่า หัสดายุ จึงทำให้นึกถึงโคลงที่เคยแต่งไว้ให้สาวๆ นานแล้ว แต่เอก็ไม่นานเท่ารัย ใช้คำที่มีรากศัพท์เดียวกับคำว่า หัสดา แท้จริงคำ หัสดา คือคำเดียวกันกับคำว่า  หัตถา ผมแผลงใช้ในโคลงเป็น หัสดางค์ ซึ่งมาจากการสนธิคำระหว่าง หัสดา+องค์  ความว่า 
ยังจำยามอยู่ใกล้.............กายนาง
แนบประสานสรรพางค์....พร่างเนื้อ
กรกุมเกี่ยวหัสดางค์.........ยุวเรศ..ลืมฤา
กลิ่นกรุ่นกายเกื้อเกื้อ.......กลิ่นน้องนานคนึง
ยังจำยามเมื่อจ้อง...............นัยนา..น้องเอย
สองต่อสองสิเน่หา................ย่อมรู้
รอยรักสลักตรา-...................ตรึงติด..ลืมฤา
นางจึ่งแลเหลียวผู้.................อื่นโน้นแทนเรียม
รำพึงสารเสนาะไว้....................เวลา
เรียมพรากพลัดยุพา-..............พักตร์พริ้ม
จุมพิตก่อนนิทรา.....................เก็บคู่..เขนยเอย
สารเสนาะเพราะลิ้ม.................รสถ้อยคำหวาน
สมัยก่อนอ่านลิลิตพระลอจบ บ้าอยากจะแต่งลิลิตกับเขาบ้าง กะว่าจะแต่งสัก 100-200 บทแต่แต่งไปสัก 20-30 บทเกิดอาการเบื่อและย่ำอยู่กับที่ รู้สึกว่าโคลงเหล่านี้จะอยู่ในงานประพันธ์ในตระกูลลิลิตที่ผมพยามแต่งไว้ แต่ล่มไม่เป็นถ้า ภายหลัง  ตั้งชื่อให้ดูเท่ห์ว่า ลิลิตมัทนวาจา แปลว่า วาจาแห่งความ-รัก(ความมึนเมา) 555 เลียนแบบ ชื่อมัทนพาธา 555 ซึ่งไม่เกี่ยวกันเลย มัทนพาธา เป็นคำฉันท์ ข้างบนจะว่าเป็นบทสังวาสก็หาใช่ แม้จะมีหลายฉากที่บรรยายภาพแล้วทำให้คิดลึกยกตัวอย่างบางบาทที่ว่า แนบประสานสรรพางค์ พร่างเนื้อ จริงๆแล้วพยามจะสื่อให้หมายความว่า  การนั่งใกล้ๆกันของคู่รัก อารัยประมาณนี้ สรรพางค์แปลว่าร่างกาย นั่งใกล้ๆกันมันก็ได้กลิ่นน้ำหอม กลิ่นกรุ่นกายเกื้อเกื้อ สรุปว่าไม่ใช่บทสังวาส รอดตัวไป 555