เกิดขึ้น...หลังวันแม่
burst
แม่ครับ
ผมยอมรับว่าผมนั้นดูแย่
ผมยอมรับว่าเสียใจ...ไม่ดูแล
ผมยอมรับว่าปล่อยแม่ให้เดียวดาย
แม่ครับ
แม่ยังรับตัวตนจริงของลูกได้
แม่ยังรัก...เป็นห่วง...และเข้าใจ
แม่ยังเป็นผู้ให้เสมอมา
แม่ครับ
ผมต้องกลับเข้ากรุงนะแม่จ๋า
ผมต้องกลับไปหาเงินคอยส่งมา
ผมต้องจากต้องลาอีกครั้งนึง
แม่ครับ
แม่อย่าร้องไห้แม้ซาบซึ้ง
แม่ร้องไห้ครั้งใดลูกคำนึง
แม่จะรักและคิดถึงลูกเพียงใด
แม่ครับ
ผมจะหาโอกาสกลับมาให้ได้
ผมจะอดจะทนสู้ต่อไป
ผมจะให้แม่สบายกว่าที่เป็น
แม่ครับ
แม่ไม่อยากให้กลับผมก็เห็น
แม่ทำใจลำบากและยากเย็น
แม่จะเป็นคนชราที่เหงาใจ
แม่ครับ
ผมจำเป็นต้องกลับเดี๋ยวจะสาย
ผมจะไม่ปล่อยให้แม่ต้องเดียวดาย
ผมจะรีบมาใหม่...อีกไม่นาน
ไม่รู้เป็นเหมือนกันมั้ยครับ
ผมกลับไปต่างจังหวัด และเวลาที่ทำใจยากที่สุด
คือต้องยกมือไหว้แม่แล้วบอกว่า...ผมต้องกลับแล้วครับ
ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่ตอนนั้นเลยครับ