พยอมลืมนา....
คีตากะ
ท้องทุ่งร้าง...วังเวงแลเคว้งคว้าง
ไฟไหม้ฟางปลายนาวันว้าเหว่
ลมชายทุ่งทักทายพัดถ่ายเท
คงรวนเรลับหายคล้ายคนจร
หนุ่มรถไถ...คนคอยยังหงอยเหงา
เพียงแต่เฝ้ามองข้าวพราวสลอน
ริมคันนาหญ้ารกอกสะท้อน
ใจอาวรณ์อาลัยในกานดา
เธอจากทุ่ง...ไกลห่างร้างข่าวคราว
ร้อนฝนหนาวหลายหนทนโหยหา
ใต้พยอมต้นนั้นวันผ่านมา
เคยหรรษาเคียงสองต้องหมางทรวง
เจ้าพยอมลืมนา....อำลาทุ่ง
มุ่งเข้ากรุงกว้างใหญ่ใฝ่เมืองหลวง
หวังร่ำรวยเงินทองน้องพุ่มพวง
หลายปีล่วงลับหายคล้ายลืมเลือน
ชาวนาคนมอซอ...คงรอเก้อ
เฝ้าชะเง้อห่วงหาท่ามป่าเถื่อน
นั่งนับวันเวลาจนพร่าเลือน
กี่ปีเดือนคณานับ...ไม่กลับมา....