นิทาน...คุณยายกับสายฝน
ขุนศรี
ยายนั่งเหงาเฝ้ามองจ้องเหลียบเหลียว
ปะเปล่าเปลี่ยวจิตใจท้อรอความหวัง
เสียงเขาเล่ากระพือข่าวกล่าวให้ฟัง
ยายเลยนั่งท่ามกลางหว่างตะเกียง
เปลวไฟส้มอมแดงแสงส่องสี
เบนเปลวทีวอมแวมแกมเฉเฉียง
กล่องไม้ขีดมีดพร้ามาวางเคียง
หูฟังเสียงหมาหอนเห่าเฝ้าโมงยาม
ยายฟังเขาเล่ามาอย่านอนหลับ
ไฟอย่าดับเปิดโจ่งแจ้งคนแกล้งถาม
ค่ำคืนดีดิถีเลิศเพริศพริ้งงาม
เศษสี่สามกำลังเหมาะเพราะพอดี
ยายหุงหาอาหารทานหัวค่ำ
จนอิ่มหน่ำยายรอไปใจสุขศรี
เสียงหมาเห่ายายเจ้าปลื้มเปรมปรีดิ์
ไม่เห็นมีคนทักทาย...ยายเหงาใจ
ฤกษ์สามทุ่มสุ่มเศษสี่ดีมาถึง
เวลาซึ่งปลอดโปร่งโล่งสดใส
เวลากาลผ่านผันเวียนแปรเปลี่ยนไป
ตะเกียงไฟเริ่มอับแสงแรงน้ำมัน
ยายเริ่มเหงา....เฝ้าเสียงเชียบ...เงียบสงัด
เสียงลมพัดดังหวีดหวิวปลิวความฝัน
เสียงฟ้าร้องก้องคำรามฝนตามพลัน
เขียดร้องลั่น...เสียงบ่น..ปนน้ำตา....
นายทองม้วน สิงห์ทองห้าว
โรงเรียนปทุมรัตต์พิทยาคม อำเภอปทุมรัตต์
จังหวัดร้อยเอ็ด ๔๕๑๙๐