ใครเอย...

ปาลิน

ใครเอย...			
นำความรักมาเกยลงตรงหน้า			
อ่อนอุ่นดั่งน้ำค้างกลางแววตา			
ไม่คิดว่าจะรักมากเท่านี้			
			
เท่าท้องฟ้าสว่างพรายที่รายล้อม			
เท่ากลิ่นหอมดอกไม้หลากหลายสี			
เท่าล้านดาวสกาวใสในราตรี			
เท่าวงขอบรอบปีของชีวิต			
			
เป็นทางทิศเปิดทางให้ย่างเท้า			
เป็นรูปเงาฝังปลูกชี้ถูกผิด			
เป็นเกลียวสายเส้นรุ้งแห่งทุ่งทิศ			
เป็นแสงสรวงคืนมืดมิดจนชิดเช้า			
			
คือหยดน้ำชโลมใจละไมทรวง			
คือสียวงม่านหมอกแห่งดอกข้าว			
คือเสียงเพลงกังวาลอันนานยาว			
คือเรื่องราวรินซับประทับใจ			
			
โดยผูกพันกันอยู่ไม่รู้จบ			
ในสายตาเธอสบ..เราร่ำไห้			
ในอ้อมแขนเคยคุ้นของอุ่นไอ			
จนไม่อยากจากไกลที่ใดแล้ว			
			
ใช่ไหมว่าเธอเกิดมาเพื่อฉัน			
เพื่อเติมวันแห่งวัยอันไหวแผ่ว			
ให้หยัดสู้กู่กลับอยู่วับแวว			
เป็นรั้วแนวให้อยู่รอดและปลอดภัย			
			
ดูสิรอยก้าวนำเธอย่ำเท้า			
สองมือเปล่าเธอประคองอย่าร้องไห้			
จงเข้มแข็งเพื่อรอวันต่อไป			
ที่หวังวาดเอาไว้จะเป็นจริง			
			
ใครกันเล่า...ใครเอย			
ไม่มีสักวันเลยจะทอดทิ้ง			
ยังห่วงหายังเป็นหลักให้พักพิง			
แนบนิ่งสถิตอยู่มิรู้เลือน...