ขอเพียงแต่เธอยืนหยัดสู้

สุรศรี

ขอเพียงแต่เธอยืนหยัดสู้....
มือที่เหี่ยวด้านดำกร้านกรำนั่น
มือที่ปั้นเด็กน้อยหลายร้อยผ่าน
มือที่จับชอล์กเวียนเขียนกระดาน
มือที่กร้านหยาบหนาจนชาชิน
มือที่จับไม้เรียวเที่ยวขู่เข็ญ	
มือที่เข่นกำหราบหยาบเป็นหิน
มือที่คอยปลุกปลอบดั่งชีวิน	
มือที่ไม่เคยสิ้นวิญญาณครู
ปากที่คอยสอนสั่งให้ตั้งจิต	
ปากที่คอยบอกผิดถูกให้รู้
ปากที่คอยบ่นพร่ำทำให้ดู	
ปากที่คอยกรอกหูสู้ชีวิต
ปากที่คอยปลอบเจ้ายามท้อแท้
ปากที่คอยช่วยแก้ยามเจ้าผิด
ปากที่คอยปลุกเร้าให้เจ้าคิด		
ปากที่ดุด่าศิษย์ให้คิดตรอง
ตาที่คอยสอดส่องมองดูเจ้า	
ตาที่เศร้ายามเจ้านั้นหม่นหมอง
ตาที่คอยชื่นชมยามสมปอง	
ตาที่จ้องดูแลแคร์ทุกยาม
ใจอิ่มเอิบอาบอิ่มยามยิ้มหัว	
ใจหม่นมัวยามเจ้าถูกเขาหยาม
ใจสดชื่นยามที่เจ้าดีงาม	
ใจตูมตามยามเจ้าจับรับปริญญา
เพียงเจ้าทำตามที่ครูชี้แนะ	
เพียงอย่าแตะสิ่งที่ไม่มีค่า
เพียงแต่เจ้าเป็นคนดีมีวิชา	
เพียงเจ้าอย่าท้อแท้และอดทน
เพียงเจ้าเห็นคุณค่าของชีวิต	
เพียงเพียรคิดให้สำเร็จให้เสร็จผล
เพียงคิดอ่านให้เห็นเป็นของตน
เพียงเป็นคนยืนหยัดสู้...ครูพอใจ  ฯ