คืนนี้ที่ฝัน คืนนั้นที่ใฝ่

เฮาชาวดอย

คืนนี้ที่ฝัน  คืนนั้นที่ใฝ่
		ค่ำคืนนั้นฉันมองดูท้องฟ้า
	เห็นแสงดาวพราวจ้าจรัสสี
	เห็นโค้งฟ้ากอดรัดปัถพี
	ตาฉันก็เริ่มหรี่แล้วหลับลง
		
                                            ฉันฝันเห็นนักสู้ชายผู้หนึ่ง
	กับร่างซึ่งโทรมทรุดดุจเศษผง
	หากต้องลมฤาฝืนให้ยืนยง
	สายลมคงพัดร่างอันบางเบา
		
                                             มือที่กร้านการยุทธมิหยุดพัก
	ใจที่แหลกด้วยรักแม้นจักเก่า
	มรดกทุ่งนามาแต่เยาว์
	กระด้างแดดแผดเผาเป็นผงทราย
		
                                              สองมือแห่งนักสู้ชายผู้นี้
	รังสรรค์ให้ปฐพีมีความหมาย
	ด้วยศรัทธาเหนือศรัทธาอันท้าทาย
	ที่ทุ่มเทแรงกายลงกรำงาน
		
                                              เนรมิตทุ่งแล้งในแหล่งหล้า
	กำเนิดกล้าข้าวใหม่อันไพศาล
	ฤดูหนาวข้าวรวงเหลืองตระการ
	จึงบรรจงลงจานจรุงใจ
		
                                                เพียงฉับพลันดวงตาฉันมาตื่น
	กลางค่ำคืนแสงสีที่สดใส
	ไม่มีแล้วลานฝันอันพิไล
	มีตึกใหญ่ขึ้นมาทับนาแล้ว
                                                                                                                     นายฉัตรสุมาลย์  ภูแต้มนิล
                                                                                                                                                ประพันธ์