แม่......

ฅนไพร

แม่...
โอ้พระคูณคุณแม่ของลูกเอ๋ย
ลูกจะทำเช่นไรได้ชดเชย
ทดแทนคุณที่แม่เคยเลี้ยงลูกมา
ร่วมเก้าเดือนที่แม่ย่ำแย่มาก
ทนลำบากอุ้มครรหวั่นผวา
คอยระวังกายใจไม่โสภา
รอเวลาลูกคลอดจนปลอดภัย
แม่เจ็บปวดแม่รวดร้าวแม่หนาวสั่น
แม่ไม่หวั่นแม้ลำบากมากแค่ไหน
แม่อดทนเป็นทุกข์รุกร้อนใจ
ด้วยเพราะแม่ห่วงใยในลูกยา
เมื่อลูกร้องอุแว้! แม่ยิ้มปลื้ม
ความเหนื่อยลืมความเจ็บหายใจหรรษา
แม่แย้มยิ้มยินดีเปรมปรีดา
เมื่อรู้ว่าลูกคลอดจนปลอดภัย
แม่คอยเฝ้าโอบอุ้มประโลมลูก
ตักแทนฟูกให้ลูกนอนแม่อ่อนไหว
แม่เฝ้าดูยุงเหลือบและริ้นไร
แม่แกว่งไกวกล่อมเห่ขับเปลนอน
ลูกได้ดื่มน้ำนมในอกแม่
คุณค่าแท้ดุจน้ำทิพย์เทพอัปสร
เลี้ยงชีวิตเลี้ยงร่างกายไม่ม้วยมรณ์
จากเด็กอ่อนจนรู้ความโตตามวัย
เมื่อลูกล้มแม่ผวาเข้ามาปลอบ
แม่รู้รอบหยูกยามาแก้ไข
แม่ปลูกฝังถูกผิดด้านจิตใจ
แม่สอนให้ลูกเล็กเป็นเด็กดี
แม่เฝ้าสอนให้ลูกรู้ถูกผิด
รู้จักคิดรู้จักรักศักดิ์ศรี
รู้ขยันรู้อดทนรู้จนมี
สามัคคีรู้อภัยให้แก่กัน
ทุกถ้อยคำที่แม่สอนแต่ก่อนนี้
เป็นแนวชี้สู่ทางที่สร้างสรรค์
ลูกขอเป็นคนดีชั่วนิรันดร์
เพื่อแม่นั้นได้ภูมิใจในลูกเอย