ขออย่าคิดถึงฉัน หากมันเศร้า ขอให้คิดแค่วันเก่าเราสุขสันต์ และวันหน้าที่สดสวยอยู่ด้วยกัน ช่างฟ้ากั้นแม้มันไกล อย่าไปท้อ ให้ความไกลวัดใจฉัน ว่ามั่นหนัก ถึงห่างนักก็มั่นใจ ไม่กลัวหงอ ว่าอย่างไรไม่ไร้ซึ่งคนซึ้งรอ เพื่อสานก่อต่อเติมฝันวันเคียงกาย ให้ดวงจิตคิดถึงเป็น เช่นพลัง เติมความหวังตั้งเคียงคู่ไม่รู้หาย กี่ตะวัน-จันทราดับ ลับมลาย ก็มิหน่าย กายห่างไปใจไม่เลย
30 กรกฎาคม 2552 12:44 น. - comment id 1021073
สวัสดีค่ะ เคยสังเกตุมั้ยคะว่า คนทั่วไปจะคิดถึงความสุขหรือความเศร้า มากกว่ากัน อิอิ ติ๊กต๊อกๆๆๆ
30 กรกฎาคม 2552 20:55 น. - comment id 1021349
ใช้จังหวะคำกับเสียงแปลกดี
31 กรกฎาคม 2552 08:39 น. - comment id 1021481
-- คุณ somebody -- คนอายุประมาณสามสิบ จะมีอายุประมาณ หนึ่งหมื่นวันเศษๆ ถามว่าเราจำอะไรได้ในชีวิตหนึ่งหมื่นวันที่ผ่านมา เราจำวันเก่าได้ในวันที่เราดีใจมากๆ หรือ ร้องไห้มากๆ แต่ผมเชื่อว่าคนอื่นคงเป็นเช่นเดียวกัน คือ คนเราจำวันที่เศร้ามากกว่าวันสุข แต่ในทางกลับกัน เมื่อเรามองไปในอนาคต เราหวังวันสุขมากกว่าวันเศร้ามังครับ.. เป็นสิ่งสมดุลกัน.. -- คุณวัวธนู -- เป็นรางวัลของคนเขียน เมื่อคนอ่านอ่านสิ่งที่เขาเขียนออกทะลุปรุโปร่ง มีไม่กี่คนที่สำเหนียกถึงจังหวะกลอนที่เข้ามาในหัวผมช่วงนี้ได้เท่าที่คุณทักมา ผมหันมาติดสัมผัสใน ที่ซ้ำสองที่ในวรรคเดียว แบบนี้ ทำให้เกิดจังหวะกลอนที่แปลกไปจริงๆด้วย ขอบคุณที่เป็นคนอ่านที่เป็นรางวัลของคนเขียนนะครับ ว่าแต่ว่า วัวธนู คือ Oxbow หรือเปล่าครับ..
25 สิงหาคม 2552 12:07 น. - comment id 1031401
คิดถึงก็เศร้า ไม่คิดถึงเศร้ากว่าค๊ะ..