เสียงเรไรแว่วมาชายป่าเขา คืนไร้เงาหนาวสั่นจันทร์ลับหาย ลมเย็นเยียบพลิ้วผ่านลาญผิวกาย ราวคมมีดกรีดกรายหมายทิ่มแทง สร้างบาดแผลร่องรอยค่อยกระหน่ำ คอยตอกย้ำซ้ำเดิมเริ่มแสลง จนใจล้าพร่าผลาญพานสิ้นแรง ท่ามคืนแห่งเหมันต์อันเลือดเย็น กรงเล็บแห่งมัจจุราชผงาดเงื้อ กางอยู่เหนือขุนเขาทอดเงาเห็น จ้องคร่ากุมฉีกเชือดเลือดกระเซ็น ด้วยความเย็นตัดขั้วตรงหัวใจ พรากวิญญาณจากร่างกลางคืนเหน็บ มิทันเจ็บส่งเสียงเพียงหลับใหล ปราศถ้อยคำอำลาจะอาลัย ลมหายใจขาดหายมลายเลือน ชีวิตใยสั้นนัก...ราวผักปลา ถูกเข่นฆ่าง่ายดายคล้ายมีดเฉือน ชีวิตแล้วชีวิตเล่าเฝ้าลบเลือน ทอดกายเกลื่อนแผ่นดินสิ้นรูปนาม โน่นนกแห่งราตรีสีดำมืด สายตาชืดเย็นชาน่าเกรงขาม มันจับจ้องมองอยู่ทุกโมงยาม เหนือเขตคามทั่วถิ่นบินเวียนวน.....
คีตากะ 12 เม.ย. 2556 20:58 น. - ID 122249 
1144
3
0
16 มกราคม 2552 12:30 น. - comment id 936851
อ่านแล้วก็น่ากลัวเหมือนกันนะคะ
16 มกราคม 2552 14:14 น. - comment id 936882
^ ^ ^เห็นด้วยกับ กระจกเงา อ่านแล้วเสียวสันหลังวูบวาบๆ
16 มกราคม 2552 15:21 น. - comment id 936901
วนเวียนแม้แปลี่ยนผัน ปีกกางกั้นอสุรกาย จ้วงจิกเนื้อลึกร้าย ด้วยมาดหมายให้วกวน หมอกมืดแสนชืดใจ เฉือนเข้าไปให้ยิ่งหม่น เกิดดับกับทุกคน เบ่งบาน-ล่วงหล่น ธรรมดา เย็นกายมิเย็นจิต นิ่งสนิทสถิตย์กล้า จ้องเถิดทุกสายตา มิอ่อนล้าจักท้าไป .. . คารวะท่านคีตะกะ กลอนท่านได้อารมณ์คมมาก เยี่ยมไปเลย
17 มกราคม 2552 16:43 น. - comment id 937146
อืม น่ากลัวจริงๆ ยากจะมีใครรอดพ้นกรงเล็บของมัจจุราช
17 มกราคม 2552 20:21 น. - comment id 937190
เมื่อรู้ว่าไม่มีทางหนี และทุกนาทีที่ผ่านคือการเดินไปสู่.... จะกลัวไปใย ต้องกลั่นใจให้กล้า เตรียมตัวให้พร้อมไม่พรั่นพรึง!!!
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
